Ik vraag me dikwijls af of wat we in de spiegel zien als we naar ons zelf kijken, overeenstemt met de werkelijkheid. Ik zie namelijk geen dikke vrouw naar me terugkijken, maar iemand die niet mager is maar ook niet dik, alles in proportie. Als ik in de spiegel kijk dan zie ik een vrouw met voluptueuze heupen en billen, een vrij smalle taille en borsten die niet te groot of te klein zijn. Mijn buik is niet meer wat hij ooit geweest is, er is een rolletje bijgekomen, maar als ik mij volledig recht zet dan zie ik nog steeds een streepje in het midden juist onder mijn borsten, een aanzet van spieren die er ooit geweest zijn, maar die nu verstopt zitten onder een laagje vet. Wat ik in de spiegel zie doet me niet walgen of verlangen naar het lichaam van voorheen, stiekem vind ik eigenlijk wel mooi wat ik daar zie.
Maar overal om me heen willen anderen mij doen geloven dat ik niet blij mag zijn met mijn lijf. In tijdschriften of op TV zie je zelden vrouwen met een maatje meer. En dan nog, wat is een maatje meer? Is dat meer dan 40 of meer dan 44? Mijn BMI is hoger dan 25. Volgens het magazine van het Onafhankelijk Ziekenfonds hoor ik bij de groep die één derde van de vrouwen vertegenwoordigt en die een BMI hebben van meer dan 25. Wij zouden dus, volgens het onafhankelijk ziekenfonds, niet gezond genoeg zijn en er baat bij hebben om 10% van ons lichaamsgewicht te verliezen. Waar haalt een organisatie als het OZ het recht vandaan om iemand die tevreden is met haar uiterlijk toch te doen geloven dat ze eigenlijk te dik is en, in het belang van haar "gezondheid" uiteraard, aanraadt om 7,2 kg te vermageren. Ik vind mezelf niet dik, maar volgens de algemene norm ben ik het dus wel. Ik ben niet ongezond. Bij mijn laatste bloedtest waren mijn cholesterol en alle andere waarden perfect. Ik voel me goed. Ik fiets drie keer per week een uur of langer op de hometrainer, ik doe gewichtjes met mijn armen en ook buikspieroefeningen. Ik ren heel de tijd over en weer voor mijn jongens en doe daarbij ook nog eens het huishouden. Mijn zonde is dan waarschijnlijk eten. Ik eet, naar mijn normen, normaal. Wij eten niet elke dag super gezond, maar het meeste van wat er in huis komt, is bio en bijna elke dag zitten er groenten bij. De meeste gerechten zijn zelfgemaakt, geen voorverpakte maaltijden, zelfs geen (pasta)sauzen uit potjes. Dat lijkt me toch ok, niet? Het enige wat ik niet kan, is mezelf kleine pleziertjes ontzeggen. Een boterham met choco als ontbijt of een speculaasje bij de koffie na de lunch. In de week drink ik geen alcohol, maar in het weekend lust ik wel een glaasje. Het lukt me niet om echt te diëten. Vanzodra ik beslis om te diëten, mislukt dat al voor ik nog maar begonnen ben, dus aan diëten doe ik niet meer. Ik heb er genoeg van om mezelf ongelukkig te moeten voelen omdat ik er niet in slaag een paar kilootjes kwijt te spelen.
Ik ben eindelijk blij met wie ik ben en met wat ik zie in de spiegel, dat is wel eens anders geweest. Het gekke is dat toen ik 15 kilo minder woog ik ook al niet geacht was blij te zijn met mijn lijf. Wanneer mogen we wel eens tevreden zijn?
Een tijdje geleden had ik eindelijk een leuk nieuw badpak gevonden (het lijkt een beetje op dit). Thuis deed ik het aan om het te laten zien aan Droomprins. Toevallig was mijn grootste Prinsje er ook en toen hij me in m'n nieuwe badpak zag, werd hij plots een beetje rood en stamelde verlegen hoe mooi hij me vond. Mijn hart ging een beetje sneller slaan en alle complexen die ik had over mezelf in dat badpak smolten weg als sneeuw in de zon.
Het is niet altijd even makkelijk om blij te zijn met mijn maatje 42-44, maar is het niet veel belangrijker om een gezond zelfbeeld over te brengen op onze kinderen? Om niet constant te zeuren over die kilootjes te veel en om onszelf vooral niet dik te noemen waar onze kinderen bijstaan? Is het niet belangrijker om over gezonde voeding te praten met onze kids in plaats van te zeggen dat dit of dat niet goed voor je is want dat je er dik van wordt ? Gelukkige moeders zorgen voor gelukkige kinderen. We kunnen in ieder geval proberen om gelukkig te zijn en ons uiterste best doen om te zorgen dat onze kinderen zelfverzekerd in het leven kunnen staan.
