zondag 19 januari 2014

Kleine Prinsjes worden groot

Ik merk de laatste dagen dat ik heel vaak de woorden "dit vind ik niet leuk" gebruik. Mijn grootste Prinsje zit in een fase van op de verkeerde manier mama's aandacht te willen trekken. Hij luistert niet en wordt dan heel erg boos als ik hem berisp. Ik loop naar mijn gevoel constant op hem te zeuren en te zeggen dat ik het niet leuk vind wat hij aan het doen is. Rustig blijven is de boodschap, maar ik voel me momenteel zelf niet zo goed, dus dat is niet altijd even makkelijk ;-)
Wanneer ik hem 's avonds in zijn bedje leg, vraag ik hem of hij weet dat hij zich vervelend gedraagt en hij antwoord dan van ja, maar als ik hem vraag waarom hij zo doet dan kijkt hij verlegen weg en zegt van niet... Ruben is eigenlijk een softie, maar op school moet hij natuurlijk zijn mannetje staan tussen de andere jongens en ik vrees dat hij de stoere jongen van op school ook mee naar huis brengt. Of misschien is hij diep van binnen wel een stoere jongen en begint die nu meer naar boven te komen, grenzen af te tasten ... Wat wordt mijn kleine jongen toch snel groot, veel te snel naar mijn gevoel.  Soms lijkt het alsof ik gisteren pas van hem beviel, op de zetel in onze living, met onze poes Dita spinnend naast mijn hoofd en Droomprins die ons stevig vasthield. Zo klein en kwetsbaar als hij toen was, zo groot is hij nu, maar toch ook nog steeds kwetsbaar, gevoelig voor alles wat er in zijn omgeving gebeurt.
Vandaag was het zijn verjaardagsfeestje met de vriendjes van de klas. Leuk om te zien hoe goed ze zich bij elkaar voelen, hoe er zich organisch steeds weer veranderende groepjes vormen, met steeds weer ander speelgoed, soms iedereen samen, soms met twee of meer. Als ik hem dan zo zie, dan ben ik verschrikkelijk trots, trots dat hij leuke vriendjes heeft, dat hij zijn mannetje staat, maar dat hij ook niet bang is om zijn gevoelige kant te laten zien. Mijn Prinsje vindt kusjes wel leuk, terwijl alle jongens uit het gezelschap dit maar niks vinden, hij is een beetje verliefd op Kenza en komt daar verlegen voor uit, ook al wordt er een beetje mee gelachen. Stoer vind ik dat, vertederend ook :-)
Mijn kleine Prinsjes worden groot. Soms hunker ik naar de tijd dat ze nog kleiner waren, maar ik kijk ook vol spanning uit naar wat er nog komen gaat.

dinsdag 7 januari 2014

Dag Opa

Dag lieve sterke man met de grote snor.  Hoewel je de laatste tijd flink vermagerd was, zal ik me je zo altijd blijven herinneren, als een grote man met een grote snor en een grote bril, de opa uit mijn kindertijd.
Mijn broer en ik vonden het altijd heerlijk om bij jou en oma te blijven slapen.  Jij ging dan met ons om koekjes en snoepjes en de avond zelf mochten we daar zoveel van opeten als we konden.  We keken samen naar James Bond en avonturenfilms, dronken spa citroen en mochten laat opblijven.  
Je vertelde graag en vaak over je verleden.  Ooit had je met Jef Burm een circus act gedaan op de grote markt in Sint-Niklaas, je kon goed zwemmen en wou graag piloot worden, maar je ogen besloten daar anders over.  Na je schooltijd leerde je oma kennen en samen met haar nam je de winkel  van Bobonne over.  Dat moet niet makkelijk geweest zijn, Bobonne kennende, je schoonmoeder die constant op je vingers zat te kijken ;-) .  De zaak groeide uit tot een succesvolle winkel die tot op vandaag nog altijd bestaat. Misschien een beetje te lang, maar als er op het nieuws weer gepraat werd over dat de belgen langer aan het werk moeten blijven, dan moest ik altijd aan jou denken, aan hoe je op je tachtigste nog altijd bezig was met de zaak.  Door de zaak heb je misschien niet zo veel van het leven buiten het werk kunnen genieten, maar dat was jullie keuze...
Je droom om te vliegen heb je uiteindelijk ook waargemaakt.  Je werd piloot van een sportvliegtuigje, een Cessna.  Je vertelde vaak over je avonturen met de andere piloten en hoe je mama en Bobonne ook wel eens mee in de lucht nam. Hoe je, om je schoonmoeder een beetje te treiteren, dan loops deed en heel laag over de snelweg vloog, die toen nog niet zo druk was als vandaag,  om net op tijd weer op te trekken. Volgens mij was dit de beste tijd van je leven.
Jij en Oma hebben me Brussel leren kennen, waar ik nu nog altijd woon.  Dankzij jullie heb ik de charme van onze hoofdstad ontdekt en voel ik me er thuis.  Op zondag namen jullie me vaak mee om een beetje te gaan wandelen en daarna te gaan eten in restaurant La Roue d'Or, waar je koperen naamplaatje als voorzitter van een Europese vakorganisatie nog altijd hangt.  Daar was je zo trots op, jouw naam te midden van namen van andere grote mijnheren.  Van jullie mocht ik dan wijn drinken, een voorgerecht, hoofdgerecht én ook nog eens een nagerecht nemen, super vond ik dat ! 
Trots was je ook toen eerst Ruben, je achterkleinzoon, werd geboren en daarna Oscar, mijn twee Prinsjes. Ook aan hen vertelde je graag over je passie, vliegen, maar het is er helaas nooit van gekomen om samen naar de vliegtuigen te gaan kijken.  Zij waren graag bij jou, vooral Ruben.  
Je was echtgenoot, papa, opa en bompa.  Oma, je kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen zullen je missen.  
Ga nu maar, vlieg maar naar de sterren en doe er de groeten aan Oma Vrasene en Nonkel Gaston.