Nostalgie en snorren

Vandaag weer een gezapig dagje thuis.  Laat op gestaan, Droomprins en ik toch, de jongens waren om 7 uur al wakker. Alhoewel proberen verder slapen met schreeuwende jongens niet evident is en ook wel rare dromen oplevert, voel ik mij om half tien redelijk uitgeslapen en klaar om op te staan.  Na een laat ontbijt trekken we naar het leger museum aan het Jubelpark.  Ik herinner me nog dat ik hier met Oma en Opa vaak op zondag naar toe ging.  Opa vond dit heerlijk omdat je hier ook een hangar vol met oude vliegtuigen hebt en Opa was zot van vliegtuigen.  Hier na al die jaren terug te komen met de jongens roept heel wat nostalgische gevoelens bij me op naar mijn kinderjaren en de uitstapjes met Opa en Oma...

Wat super is aan dit museum is dat het gratis is ! Dus zelfs als je alleen maar komt om naar de vliegtuigen te kijken en maar een half uurtje blijft, is het toch geen geldverkwisting.  Handig ! Het legergedeelte doen we in sneltempo, want Ruben blijft maar vragen naar de vliegtuigen.  Ik vind het zelf ook een beetje moeilijk om bijvoorbeeld de tweede wereld oorlog uit te leggen aan kinderen van drie en vijf.  Ik doe een poging, maar ik weet niet hoeveel hiervan blijft hangen in hun kleine hoofdjes.

De hal met de vliegtuigen zelf heeft het meeste succes, vooral het Sabena vliegtuig dat hoog in de lucht lijkt te zweven vinden ze super.  Vragen als, mama, hoe hebben ze dat vliegtuig daar gekregen en mama, waarom heeft die helikopter zo'n rond ding onderaan zijn buik, blijven grotendeels onbeantwoord.  Het wordt ze algauw duidelijk dat mama niks van vliegtuigen weet, mijn Prinsjes verzinnen dan zelf maar de antwoorden. Dat vliegtuig hebben ze daar met een kraan gekregen en dat ronde ding dient als zuignap om andere helikopters mee te kunnen nemen, voilà.  De Prinsjes nemen ook zelf even plaats in een cockpit, maar gaan er al snel uit omdat die stinkt. Wat een gevoelige neusjes! Let op de foto's ook vooral op de Rode Duivels T-shirts, met dank aan Omi! Die willen ze voorlopig niet meer uit doen, geweldig...

Gisteren zijn we kleren gaan kopen voor de jongens (wat wordt dat snel duur ! Je denkt dat je alleen maar goedkope stuks gekozen hebt, maar als je dan gaat afrekenen verschijnt er toch een bedrag op de kassa waarvan je achterover valt...).  Deze middag vindt mijn grootste Prinsje tussen al die kleren een blauwe snor en komt er gek mee doen voor mijn neus.  Ik vind het wel leuk en vraag of ik foto van hem mag maken met die gekke snor op.  Nee is zijn antwoord.  Hij vind het tegenwoordig vervelend om gefotografeerd te worden, alleen Omi krijgt hem nog zo ver.  Hieronder toch foto's van de snor met een slapende Droomprins, een fotogeile Oscar en mezelf natuurlijk :-)

 

Moederdag

Net op Moederdag komt ons kleinste Prinsje pas om zeven uur bij ons in bed liggen en valt gelijk terug in slaap en slaapt ons grootste Prinsje tot half negen in zijn eigen bed! Wat een zaligheid ! Deze Moederdag begint alvast héél veelbelovend !

Wanneer iedereen wakker is, gaat Droomprins met de Prinsjes naar de living en beveelt mij om nog wat in bed te blijven liggen.  Heerlijk om zo nog even te kunnen wegdommelen. Ik hou van die zalige toestand tussen wakker zijn en echt slapen, je hoort nog wel wat er rondom je gebeurt, maar van heel ver alsof je met je hoofd in de wolken zit.  Ik word zachtjes gewekt door de kleine Prinsjes die terug in bed klimmen.  Ruben geeft me een zelfversierde enveloppe, vol met hartjes en ook een verkeerslicht (wat dat met mij te maken heeft daar heb ik het raden naar, maar het was in ieder geval mooi getekend), met daarin zijn cadeautje.  Hij zegt ook heel flink het versje op dat hij in de klas geleerd heeft.  Zonder te aarzelen, zonder fouten te maken en vooral zonder verlegen weg te kruipen.  Dit is de eerste keer dat hij dit op deze manier kan doen. Nieuwjaarsbrieven hebben we nog nooit luidop gehoord, Moeder- en Vaderdagversjes ook niet.  Als we geluk hadden dan verstopte hij zich onder het dekbed en mompelde daar het versje/liedje, maar nu dus niet. Nu zegt hij het op met een normale stem, heel helder en vol zelfvertrouwen.  Wat ben ik fier !  

Oscar had zijn cadeautje donderdag al gegeven, toen mochten de mama's heel de ochtend naar de klas komen.  Dat was ook heel tof ! We hebben mee geturnd, spelletjes gespeeld en eten klaargemaakt.  De kindjes hadden samen met de juf een hele grote bloem gemaakt voor elke mama en ook een liedje geleerd. Toen ze dat begonnen te zingen in de klas kreeg ik tranen in mijn ogen, ja zo sentimenteel ben ik dan ook, vlug weggeveegd voordat iemand ze zag.

Omdat ik Oscar's cadeautje dus al eerder had gehad, voelde hij zich blijkbaar ook een beetje beteuterd omdat hij op zondag niks voor mij had, dus kwam Droomprins op het idee om nog snel een cadeaubon van Etsy te maken.  Dan kan Oscar ook kiezen voor hartjes in de mail en is alles weer goed.

Oh ja, ik had mezelf ook nog een klein cadeautje gedaan, mag ook al eens hè, namelijk een "Mom's one line a day" dagboek . Vond ik wel een leuk idee, om elke dag 1 zin op te schrijven over je dag of je gedachten op dat moment.  Het boek gaat ook vijf jaar mee. Per dag heb je 1 blad met 5 in te vullen jaartallen, dus kan je altijd lezen wat je het jaar ervoor op die dag in je boek hebt geschreven.  Hopelijk houd ik het vol om elke dag iets te schrijven ! 

De rest van de dag was heel rustig. De jongens hebben ongelofelijk goed met elkaar gespeeld, ik kan er zo van genieten om dan stiekem naar ze te luisteren, heel grappig wat daar allemaal uitkomt.  Soms herken je ook zo heel erg jezelf in hun woorden ! Grappig toch hoe kinderen echt alles oppikken wat ze van je horen... 

Het was te guur weer om naar buiten te gaan, af en toe is het ook wel eens genieten als je echt niet naar buiten kan, genieten van het samen binnen zitten, gezellig op de zetel onder een dekentje of in bed (op zondag mag dat ;-) ). Kijken naar de regen met je schatten om je heen die zo goed aan het spelen zijn, wegdromen met een boek.

Perfecte Moederdag ! 

Verzuchtingen van een huisvrouw

Chaos.  Als ik de woonkamer inkijk zie ik deze ochtend geen gezellige ruimte meer waar ik op mijn gemak mijn krant kan lezen, maar enkel chaos.  De hele vloer bedekt met speelgoed, de tafel nog vol met ontbijtspullen, alle kussens en dekens uit de zetel gegooid en alle speelgoeddozen voor de kast in plaats van er netjes in. Zucht.  De keuken ligt er al niet veel beter bij.  Een keuken hoort te blinken maar in die van ons kan je nog nauwelijks het aanrecht zien, alles staat vol.  Nogmaals, ZUCHT.  Als ik één ding moet benoemen waar ik echt niet van houd in het gezinsleven, dan is het opruimen en schoonmaken.  De activiteiten op zich vind ik niet zo erg, het is het nooit eindigende aspect ervan waar ik een grondige hekel aan heb.  

Je bent nog maar net klaar met het opruimen van de ochtend shift of het is alweer middag en het hele circus kan weer opnieuw beginnen.  En 's avonds nog meer van hetzelfde.  Onze Prinsjes zijn ook geen opruimkampioenen, dus speelgoed blijft bij ons nogal eens liggen tot dat mama het opruimt.  Vandaag had ik hier helemaal geen zin in.  't Is te zeggen, ik heb hier al een paar dagen geen zin meer in, ik heb dan ook al een paar dagen zo goed als niks opgeruimd wegens geen zin.  Droomprins doet wel zijn best om een aantal afwasmachines in en uit te laden, maar de chaos wordt toch al snel steeds groter.  

Morgen is het maandag en de week beginnen met chaos is jezelf nog meer werk bezorgen, dus vandaag moet er toch echt iets gebeuren.  De motivatie om iets te doen is er echter nog steeds niet... Ik neem foto's van de Prinsjes terwijl ze zich verkleden, lees de krant, speel domme spelletjes op de iPad, zit te Facebooken... typisch uitstelgedrag ;-)  

Droomprins gaat even fietsen met de Prinsjes.  Goed, dan kan ik er eindelijk aan beginnen.  Toch nog even de TV aanzetten, kwestie van een beetje gezelschap te hebben tijdens het harde labeur.  Natuurlijk is het net The Brittish bake off, ongelofelijk wat die mensen daar allemaal voor lekkers maken, even blijven kijken, ik begin zo wel en al gauw is er bijna een uur voorbij.  Net als ik echt wil beginnen, dat maak ik mezelf toch wijs, belt Droomprins me. De jongens willen graag iets drinken en een hapje eten in het park en ze zouden graag willen dat ik ook kom. Ruben komt zelfs aan de telefoon om het mij te vragen, wat toch vrij uitzonderlijk is.  Wie kan er nu weerstaan aan zo'n lief jongetje dat je zo lief vraagt om alsjeblief te komen. Ik dus niet ! Snel kleren aan, de auto in en op weg naar het park.  Het opruimen zal voor deze namiddag zijn. 

Als we weer thuis zijn, smeek ik de Prinsjes bijna om me mee te helpen opruimen.  Zo wanhopig ben ik. Gelukkig zijn de jongens in een goede bui en algauw ligt er bijna geen speelgoed meer op de grond. Het geeft me de moed om ook de keuken en de rest aan te pakken en na twee uur zwoegen ziet alles er weer piekfijn uit. Ik kan terug in de zetel, zonder op vervelende Legoblokjes te gaan zitten en in de keuken zie je weer welke kleur ons aanrecht heeft, het blinkt ;-).  Het geeft altijd een goed gevoel om alles zo netjes te zien, maar helaas duurt die properheid niet lang, want er moet weer gekookt worden voor het avondeten en daarna weer opgeruimd worden en en en ...  Een never ending story waar helaas niet veel meer aan te doen is dan het te aanvaarden, vrees ik. En af toe eens de boel de boel te laten.