Kapitein Winokio

Gisteravond zijn we gaan kijken naar een concert van Kapitein Winokio. De Prinsjes zijn grote fan en nu hebben we hem dus eindelijk in het echt gezien in de AB in Brussel.

Voor Kerst had ik matrozentruitjes gekocht voor de Prinsjes, speciaal om naar de kapitein te gaan. Zien ze er niet super schattig uit?  Ze waren dolenthousiast en konden niet wachten om te vertrekken !

De deuren zouden opengaan om vier uur, dus Droomprins brengt ons naar centrum Brussel en om kwart voor vier staan we met ons drietjes buiten in de regen te wachten aan de AB.  Gelukkig dat we zo vroeg zijn want de rij voor de zaal wordt alsmaar langer. Het zijn ongenummerde plaatsen dus er vroeg bij zijn is de boodschap om goede zitplaatjes te bemachtigen.  Het lukt ons dan ook om zes plaatsen te reserveren op de vierde (!) rij ! Ruben's vriendinnetje Jorien en haar grote zus Merel en mama Lies komen ook met ons mee kijken.  Het podium is omgetoverd tot een wit sneeuwlandschap met een pinguin, de Noordpool.

Mijn kleinste Prinsje vraagt zich even af hoe het komt dat de sneeuw niet smelt in de warme zaal, waarop mijn grote Prinsje zegt dat die sneeuw van karton gemaakt is en toch niet kan smelten, met een blik op zijn gezicht van "allez, dat weet toch iedereen" :-). Omdat we nog zo lang moeten wachten voordat de voorstelling begint, had ik de iPad meegenomen, zo gaat een uur vlug voorbij.  Vijf minuutjes voor het begint, komen de vriendinnetjes ook aan en kan de pret eindelijk beginnen !

De Kapitein, Mevrouw de Poes en de matrozen stampen zich warm in het vrieslandschap en beginnen met een liedje over de kou en al snel krijgt iedereen het er warm van.  Dan komt het pinguinlied.  De kapitein vraagt om mee te dansen als een pinguin en dat moet je mijn Prinsjes geen twee keer vragen.  Ze springen uit hun stoelen en doen enthousiast mee.  Ruben doet alles met een doodserieus gezicht, maar ik weet dat hij er enorm van geniet, hij gaat echt op in de fantasiewereld van de Kapitein. De ene na de andere gast komt erbij en al gauw wordt het een echt feest op het podium. Roland speelt de gekke therapeut, Nathalie Delcroix en Bjorn Eriksson zijn twee verliefde eskimo's, Pieter-Jan de Smet de stoere machinist en Eva De Roovere de lieve huski africhtster.  De voorstelling is niet alleen super voor de kinderen, die dansen en zingen uit volle borst mee, maar ook voor de mama's en de papa's.  De bindteksten zitten vol kleine grapjes die de kindjes niet begrijpen, maar waar wij wel mee kunnen lachen.  De Kapitein krijgt ook ons aan het dansen en zingen en vertedert alle mama's in de zaal met zijn mooie lied voor alle mama's.  Ik vind Kapitein Winokio echt super voor kinderen, hij betuttelt ze niet zoals sommige andere wel doen, neemt kinderen serieus en maakt dan ook goeie bewerkingen van oude kinderliedjes en toffe nieuwe melodietjes die de kinderen zo oppikken.  De Prinsjes kijken al uit naar volgend jaar ! 

Kerst

Morgen is het kerstavond, altijd een leuk moment met de familie van mijn papa bij onze allerliefste tante.

Normaal gezien hoeven we die avond enkel onze voetjes onder de tafel te schuiven, maar dit jaar doen we het anders.  Iedereen is verantwoordelijk voor een deel van het diner en dat is maar goed ook, want het is inderdaad niet makkelijk om in je eentje te moeten koken voor 12 grote mensen en 4 kindjes.

Wij, en daarmee bedoel ik mezelf :-), staan in voor het eten voor de kleintjes en voor een dessert.  Onze Prinsjes eten graag zelfgemaakte hamburgertjes, dus die keuze is snel gemaakt, maar voor het dessert weet ik het nog niet zo goed.  Ik kan een natte chocolade cake maken van Nigella Lawson, maar die heb ik al een paar keer gemaakt voor mijn familie, dus misschien moet ik maar eens iets nieuws proberen.  Onlangs ontdekte ik een nieuwe site die recepten verzamelt van verschillende sites van over heel de wereld, Yummly. Heel toffe lay-out en leuke recepten, maar vandaag vind ik mijn goesting niet. Dan maar eens snuffelen in mijn kookboeken. In Jamie Olivers' Jamie's Amerika vind ik eindelijk wat ik zoek.  Een Mole Chocolade taart.  Chocolade is altijd goed en deze taart is net iets specialer omdat er dulce de leche en hazelnoten inzitten. Voor de liefhebbers kan er ook een kruidenmengeling van gember, kaneel, kruidnagel, korianderzaadjes en gedroogde spaanse peper op die tot een poeder vermaald worden.Geserveerd met een toefje huisgemaakt slagroom lijkt me dit ideaal voor morgen!

Nu dat ook beslist is wil ik boodschappen gaan doen, maar daar zijn de Prinsjes het duidelijk niet mee eens.

Eerst moet er nog geschilderd worden voor Omi en Opi. Normaalgezien krijgen de volwassenen, van mijn gezin toch, geen kadootje, maar de Prinsjes staan er op om toch iets voor hen te maken.  Ik heb ooit eens verfgerei gekocht in de Ikea, maar nooit de moed gehad om er samen met de jongens aan te beginnen. Vooral Oscar is niet van de properste, maar het moest er ooit eens van komen, dus waarom nu niet.  Ik stel voor om te schilderen en ze zijn allebei dolenthousiast!  Ruben had al een tekening gemaakt en wil die nu schilderen en voor Oscar teken ik een vogelhuisje met een paar vogeltjes die hij dan kan inschilderen. Terwijl Oscar bezig is, wil Ruben toch liever dat ik ook voor hem iets teken en dus wordt het een raket met een planeet en een paar sterren.  Ik moet zeggen dat dit schilderen beter meevalt dan ik gedacht had.  Oscar heeft zelfs geen vlekken op zijn handen en op het tapijt dat onder de tafel ligt, is geen vlekje te bespeuren. Voor herhaling vatbaar en de resultaten mogen er ook wezen, al zeg ik het zelf ;-)

Ik kijk alvast uit naar morgenavond.  Kerst is één van de gezelligste feesten van het jaar. De kerstboom, de lichtjes, versieringen, het lekkere eten en vooral de warmte van de mensen rond ons heen! 

Vrolijk Kerstfeest iedereen ! 

Dubbel gevoel

De Sint is langs geweest, de Prinsjes super blij met de cadeautjes dus nu is het tijd om de kerstboom boven te halen. De winter is niet bepaald mijn favoriete seizoen, ik hou niet van de kou en de regen en nog veel minder van de sneeuw, maar de sfeer en gezelligheid van kerst kunnen me wel bekoren. Ons leeshoekje wordt verzet naar het midden van de woonkamer om plaats te maken voor de kerstboom.  Geen echte, maar een kunststof exemplaar. We hebben wel al eens een echte boom gehad, maar de naalden die zo'n ding verliest zijn niet te tellen en een echte prikt ook zo ongelofelijk als je er de versiering in hangt.  Ik vind niet dat je echt het verschil ziet, zeker niet als je hem vol met ballen, slingers en lichtjes hangt.  Droomprins staat in voor de opbouw van de boom en de Prinsjes en ik voor de versiering.  Sobere versiering vind je bij ons niet, een kerstboom moet voor mij volhangen! Ik vind het fijn om te mixen. De Prinsjes hadden vorig jaar voor het eerst iets zelf gemaakt om in de boom te hangen. Hun creaties pronken vrolijk naast de ballen van de winkel. De woonkamer wordt gelijk dubbel zo gezellig 's avonds met de lichtjes van de kerstboom aan!

Dit jaar worden de komende weken echter iets moeilijker doordat mij opa beslist heeft dat hij niet meer verder wil leven.  Ondanks het feit dat hij zich zou kunnen laten behandelen voor zijn aandoening, heeft hij geen zin meer in de zware ongemakken van chemo en het verdere behandelingsproces. Hij is 83 en heeft het opgegeven. Ik begrijp hem en heb respect voor zijn keuze, maar ik begrijp niet waarom hij niet meer probeert het beste te maken van de vier weken die hem nog resten. In principe zou hij nog een paar mooie momenten kunnen beleven met zijn kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen, maar in de plaats daarvan ligt hij in zijn bed in de living, zegt bijna niks meer en staart voor zich uit, bijna alsof hij er nu al niet meer is...

Ruben is op dit moment nogal met de dood bezig, hij vraagt vaak of opa al dood is... Ik zou hem graag nog een keertje meenemen naar opa, maar dat zit er denk ik niet meer in. Het is alsof opa er ook niet meer in geïnteresseerd is om zijn achterkleinkinderen te zien. Misschien word ik ook wel zo als ik in die fase van m'n leven zit, misschien ook niet... Ik hoop althans van niet,want ik zou het erg vinden als mijn naaste familie met negatieve gevoelens zou blijven zitten omtrent mijn levenseinde.

Samen met mijn Prinsjes en mijn Droomprins, mezelf koesterend in hun warmte, ga ik toch proberen te genieten van deze gezellige, sfeervolle dagen.

Mooie lijven

Ik zit al een tijdje te twijfelen of ik deze post zou plaatsen.  Hij gaat namelijk niet over de Prinsjes, maar over mezelf, over iets waar ik al een tijdje mee rondloop.

De laatste tijd bots ik regelmatig op blogs en websites die mama's willen aanzetten om gewicht te verliezen, om zo snel mogelijk hun slanke lijn van voor de zwangerschap weer terug te vinden.  De "supermama's" die zo'n blogs schrijven, beweren dat dit nodig is voor je gezondheid en je eigenwaarde, je kan toch geen "Olifant" blijven ! Je hebt enkel wilskracht en inzet nodig om tot het gewenste resultaat te komen.  Ze staan op om vijf uur 's ochtends om te sporten voordat de kinderen wakker worden, letten op hun voeding, runnen een zaak en hebben daarnaast blijkbaar ook nog tijd om voor hun kinderen te zorgen...  Ook celebrities die kindjes krijgen hebben in no time hun mooie lijven weer terug, zonder enig spoortje van de voorbije zwangerschap.  Bekende Vlamingen worden in de "pers" geprezen als ze een paar maanden na de bevalling weer in topvorm zijn.  Je krijgt het idee dat dit voor ons, gewone vrouwen, ook zo makkelijk zou moeten gaan.  Dat het een must is om zo snel als mogelijk iets aan je lijn te doen.

Over het algemeen ben ik niet ontevreden met mijn lichaam, na mijn twee zwangerschappen is er 10 kilo aan blijven plakken, maar meestal vind ik dit niet zo erg. Behalve als ik zo'n blogs of artikels lees, dan voel ik me plots een zwakkeling omdat ik blijkbaar niet over voldoende wilskracht beschik om weer terug te worden wie ik was vóór de Prinsjes. Omdat ik blijkbaar niet over voldoende tijd/zin/energie beschik om dat allemaal voor elkaar te krijgen.  Maar als ik er dieper over nadenk dan besef ik dat het, voor mij althans, niet mogelijk is om weer terug te worden wie ik was, die persoon bestaat niet meer, die persoon is geëvolueerd naar een mama met twee Prinsjes, fier op wat haar lijf voor elkaar heeft gekregen.  En de sporen daarvan neem ik er graag bij !  Ik hoef de ideale maten niet, zolang ik zelf maar tevreden ben met hoe ik eruit zie en ik me goed en gezond voel. Op een van die sites las ik dat de man van één van die vrouwen haar een paar weken na de bevalling vroeg wanneer ze iets aan die kilo's ging doen...  Ik prijs me gelukkig met mijn Droomprins, die me nog altijd even mooi vindt en elk kilootje aan mijn lijf adoreert.  

Gelukkig zijn er ook een paar projecten en blogs die vrouwen willen tonen zoals ze echt zijn, niet alleen perfecte lichamen, maar echte lijven in al hun schoonheid, dik en dun en alles daar tussenin.  

The Nu Project is één van die sites waar ik met een glimlach op het gezicht naar kijk.  De fotograaf toont naakte vrouwen op plaatsen waar ze zich op hun gemak voelen.  Die vrouwen zijn trots op hun lichaam en dat stralen ze uit op de foto's.  Op A Beautiful Body Project vind je verhalen en foto's van/over mama's en hun ervaringen met hun nieuwe lijf na een zwangerschap.  Beide sites maken me blij. Iedereen zou gewoon moeten doen waar hij zich goed bij voelt.  Is dat na de bevalling direct aan je lichaam gaan werken, dan is dat goed. Is dat goed voor jezelf zorgen, maar zonder per se die kilo's te moeten verliezen, dan is dat ook goed.  Ik hou gewoon niet van het feit dat vrouwen zich verplicht zouden moeten voelen om ook maar iets te doen. Voilà !

Weekend

Soms heb ik de indruk dat de tijd tijdens het weekend dubbel zo snel gaat als tijdens de week. Er is zo veel te doen en zo weinig tijd...

Ruben was Zaterdag uitgenodigd op een verjaardagsfeestje van een meisje uit zijn klas en Droomprins zou met Oscar naar de winkel gaan terwijl ik Ruben en zijn vriendje Thomas naar het feestje bracht. Oscar was het hier duidelijk niet mee eens. Na lang spelen in het bad en een sandwich met choco gaat hij op de zetel liggen en trekt ostentatief een groot deken over zijn hoofd en doet zijn oogjes dicht. Twee minuten later horen we een licht gesnurk en begrijpen we dat het niet om te spelen is, maar dat hij echt slaapt. Als de Prinsjes een dutje zouden moeten doen dan krijg je ze niet in slaap, maar als we plannen hebben en het komt niet zo goed uit, dan liggen ze uiteraard uitgeteld op de zetel te ronken ;-). Niks aan te doen, ik breng de twee vriendjes naar het feestje en Droomprins laat Oscar nog even slapen. Wanneer ik terug kom, besluiten we samen naar de winkel te gaan. Droomprins heeft Oscar zachtjes knuffelend wakker gemaakt, maar hij  is niet tevreden (omdat mama er niet was toen hij wakker werd...) en weigert kleertjes aan te doen. Na veel gedoe zitten we dan toch alledrie in de auto, op weg naar een uitverkoop van een winkel met keukengerei. We kunnen wel nog wat pannen en vooral een foodprocessor gebruiken. Helaas is onze trip voor niks geweest, geen foodprocessor meer en de rest is nog vrij duur, dus terug naar huis dan maar.  Onderweg nog even Omi's camera binnensteken en dan snel naar Brussel. We zijn net op tijd voor Ruben die wordt terug gebracht van het feestje door de mama van Thomas.

Bij Thomas thuis liggen de kindjes, week en weekend, om half acht al in hun bed. Het is intussen kwart voor zeven, ik vraag me af hoe in 's hemels naam de ouders van Thomas dit voor elkaar krijgen.  Ons lukt het in ieder geval niet, wij moeten nog beginnen met koken en dan eten. Het is negen uur wanneer de kinderen, in ons bed, in slaap vallen.  Kinderen hebben regelmaat nodig, daar ben ik het volledig mee eens, maar af en toe moet je gewoon even leven en genieten, van het lekkere eten en van elkaar, zonder de tijd in de gaten te houden. Natuurlijk betaal je daar wel een prijs voor: moeilijke kinderen op zondag en een mama die ook niet in topvorm is.  Gelukkig is er het Sinterklaasfeest van de gezinsbond in de namiddag! Met Oscar is het zondag niet meer goed gekomen, maar Ruben heeft er wel van genoten en die is voor het eerst, vorig jaar was hij bang, bij de Sint op schoot gekropen.

Zondagavond liggen ze alletwee al om kwart na zes, weer in ons bed, te slapen. En zo is ons weekend alweer voorbij...

Een ideaal weekend telt voor mij drie dagen. Een dag om alles te doen waar je in de week geen tijd voor hebt, een dag om te ravotten en te spelen met de kinderen en dan nog een dag om echt uit te rusten, lekker niks te doen. Alhoewel, ik vrees dat drie dagen op de een of andere manier toch ook vol zouden geraken...

Slapende kindjes in het grote bed

Ons kleinste Prinsje was ziek dit weekend.  Ik vind het altijd zo zielig om onze kindjes zo ziek te zien, je kan eigenlijk niet zo veel doen, iets geven tegen de pijn als ze koorts hebben, maar hij had geen koorts, waarschijnlijk iets verkeerd gegeten, want hij gaf constant over... Dus dan kan je hem enkel tegen je aanhouden en over zijn bolletje wrijven wanneer hij weer eens overgeeft.  Als een echte moederkloek breng je de nacht dan door in een soort wakende toestand met je kleintje naast je in het grote bed.  Bij elk zuchtje gaan mijn ogen terug open, bijna elk geluid is een aanleiding om recht te gaan zitten en nog eens te controleren of zoonlief wel op de handdoek ligt, in geval van ..., en te zien of de emmer nog wel binnen handbereik staat.  

Hoewel ik die nacht bijna niet geslapen heb, geniet ik er altijd wel van om zo'n warm lijfje dicht tegen me aan te hebben.  Manlief was verbannen naar het bed van het kleinste Prinsje, want het grootste Prinsje wou niet alleen slapen, dus we hadden lekker veel plaats deze keer.  Meestal lig ik ingesloten tussen Manlief en een Prinsje en dan wordt het meestal zo warm dat ik er een beetje ongemakkelijk van word.

Met Ruben samen slapen, is geen probleem, hij slaapt rustig en beweegt niet al te veel.  Oscar daarentegen is een ander paar mouwen.  Hij slaapt sowieso vrij onrustig en soms heb ik de indruk dat hij en ik elkaar onrustig maken (behalve als hij ziek is of als hij gelijk in slaap valt).  Oscar heeft geen knuffel, hij heeft mijn vinger waar een wratje op staat waar hij constant over wrijft.  Hij doet er mee en beweegt er mee alsof het zijn eigen vinger is en niet de mijne ;-) en daar word ik dan weer een beetje zenuwachtig van, vooral als ik zelf ook wil slapen...

Onze Prinsjes zouden niet liever willen dan elke nacht bij ons in het grote bed te slapen.  Tijdens de week proberen we dit te vermijden, tenzij ze ziek zijn, maar in het weekend mogen ze in ons bed in slaap vallen en dan dragen we ze later naar hun eigen bed.  Er is niks zo lekker als een warm lijfje dat helemaal tegen je aan komt gekropen, zijn hoofdje onder je oksel legt en daar dan in slaap valt.  Ruben die durft 's nachts ook wel eens stiekem bij ons komen liggen, dan komt hij stilletjes naar ons geslopen en kruipt zachtjes tussen ons in, soms heb ik het niet eens door dat er iemand extra in ons bed ligt.  

Gelukkig hebben we een groot bed, maar nog net niet groot genoeg om gemakkelijk met ons viertjes in te liggen ;-)

Lego

Ons bijna vijfjarig Prinsje is voor het ogenblik geobsedeerd door Lego.  Hij is er constant mee bezig, komt niet eten als je hem roept, omdat hij nog aan het "werken" is en eerst wil afmaken wat hij aan het bouwen is.

Ik sta er versteld van hoe goed hij al, alleen, zo'n boekje kan volgen om een brandweerauto, een vliegtuigje en ik weet niet wat nog allemaal in elkaar kan zetten !  En hij bouwt dingen voor 6- tot 12-jarigen *fier*fier*

Als er een nieuw bouwpakket is en alle blokjes zitten nog netjes bij elkaar, dan heeft ons Prinsje geen hulp nodig, dan kan hij alles alleen, maar als alles door elkaar zit en bij de grote hoop is gekieperd dan wordt hulplijn mama ingeroepen.  Op druilerige dagen, zoals deze zaterdag, is het dan mijn taak om in die gigantische hoeveelheid blokjes alle nodige onderdelen te zoeken.  En dat kan een tijdje duren want zoeken dat doet mijn prinsje natuurlijk niet zo graag, daar wordt hij zo moe van, dus hulp van hem moet ik niet verwachten... Hij is de monteur en ik ben de goedkope werkkracht die alle onderdelen bij elkaar zoekt ;-)

Probeer hier maar eens iets in te vinden ! Misschien moet ik toch een of ander systeem vinden om de blokjes te ordenen of op z'n minst alle speciale blokjes bij elkaar te steken ...

Na uren zoek- en bouwplezier, staat er dan ineens een brandweer mét aanhangwagen en ruimen de blokjes op de mat plaats voor de autobanen die eronder liggen en worden er stoer brandjes geblust en poesjes uit bomen gered.  Ik vind het super om ons Prinsje zo geconcentreerd met iets bezig te zien en daarna zijn bouwsels te zien delen met ons kleinste Prinsjes om samen de wereld, die op de mat toch, te redden ! 

Kadootjes !

Er komen weer drukke tijden aan ! Kadootjes gewijs dan. Eerst Sinterklaas, dan kerst en dan op 3 januari ook nog eens Ruben' s verjaardag. Niet alleen kadootjes voor mijn Prinsjes, maar ook voor het nichtje en neefje en het dochtertje en in januari verwachtte babytje van mijn beste vriendin, dat zijn een hele hoop kadootjes en dat vraagt om lijstjes. Kwestie van het overzicht te bewaren wanneer er een hele hoop pakjes voor me liggen en ik waarschijnlijk niet meer weet wat ik voor wie besteld heb ;-)

Meestal begin ik op tijd met zoeken, maar dit jaar ben ik er, al zeg ik het zelf, wel heel vroeg bij.  Vorige woensdag was het "Dag van de webshop". Veel webshops gaven hun klanten op die dag een korting, waar ik alvast gretig gebruik van heb gemaakt! Mijn favorieten voor kinder- en babyspeelgoed zijn De Kleine Zebra en PS Ik hou van jou . Als je op die sites gaat dan vind je altijd wel iets, ook voor jezelf, want ze hebben mooie accessoires en woonspullen en dingen die te mooi zijn om niet te hebben. Soms vind ik het echt moeilijk me in te houden om niets te kopen... Vorige woensdag moest ik me nu eens niet inhouden en heb ik me kunnen laten gaan, aaaahhh niks zo zalig als een vol virtueel winkelkarretje. Het voelt ook altijd zo goed aan om originele dingen te vinden voor de Prinsjes, al denk ik soms dat ik enthousiaster ben over de kadootjes dan de Prinsjes ;-) 

Ook het wachten op de levering vind ik altijd zo leuk, ik kijk reikhalzend uit naar het moment dat de koerier de pakjes komt brengen. Vandaag kreeg ik zo'n levering en morgen verwacht ik er ook nog eentje, het is dus nog niet gedaan met de pret! En dan nog eens pret wanneer ik de blik in m'n Prinsjes ogen zie wanneer ze de pakjes opendoen natuurlijk !

Familie

Toen ik bijna zeven jaar geleden viel voor mijn Droomprins kreeg ik niet alleen hem maar ook nog eens vier grote kinderen kado. Mijn Prinsjes hebben 2 zusjes en 2 broertjes waar ze denk ik altijd bij terecht kunnen en die zielsveel van ze houden.  Ook al zien ze elkaar niet zo vaak, toch voel en zie ik dat de band met hun broertjes en zusjes sterk is.  Mijn Prinsjes weten dat het dichte familie is ook al wonen ze ver weg.

Het lukt ons zelden om allemaal op hetzelfde moment samen te komen.  De laatste keer was op een tuinfeest bij mijn mama en papa, toen Ruben een goed half jaar oud was.  Ik heb dus geen foto waar we echt allemaal samen op staan, Oscar was toen namelijk nog niet geboren.  Maar alle vier komen ze geregeld op bezoek in Brussel en wij gaan ook regelmatig naar Nederland en dan geeft het me altijd een warm gevoel om te zien hoe goed mij Prinsjes zich bij hen voelen.  

Ook mijn familie is een belangrijke constante in het leven van onze Prinsjes. Bijna elke vrijdagavond gaan we eten bij Omi en Opi en vaak zijn mijn broer en zijn vriendin er dan ook. Daar kijken de Prinsjes elke week weer heel erg naar uit !  Als er eens een week tussen uit valt dan zijn ze heel erg teleurgesteld.  Omi en Opi hebben een toverkast waar altijd wel iets in te vinden valt ;-) en in de zomer slapen ze in een tent in de tuin, dat vinden onze Prinsjes helemaal geweldig !  

Ruben en Oscar zullen nooit alleen zijn en dat is een geruststellende gedachte...

Bosuitstap !

Vorige week ben ik meegegaan op bosuitstap met de klas van mijn oudste Prinsje.  Ik had eerst een beetje schrik omdat ik normaalgezien niet zo'n bos-mens ben, niet dat ik niet graag in een bos rond loop, maar ik ben totaal niet voorzien op wandelingen in de modder, dus geen regenlaarzen maar sneakers die niet eens waterdicht zijn en een rugzak heb ik ook niet, dus moest er maar een grote handtas mee om mijn boterhammetjes en fototoestel in te steken.  De andere mama's, gelaarsd en gerugzakt, moeten raar opgekeken hebben ;-)

Met de tram en dan de trein gaan we naar Groenendaal. Bussen zijn tegenwoordig te duur voor scholen, dus gaan ze met het openbaar vervoer omdat er dan voor de kindjes niet betaald moet worden.  Eerst gaan we te voet naar de tramhalte, met vijf kindjes aan mijn hand is dit op zich al een hele beleving.  Ruben zit in mijn groepje, dus die wil al zeker een handje geven en de andere vier het liefst ook, dus hoe lossen we dat op?  Vingers geven dan maar ;-) .  Twee van de vijf zijn een beetje trager en dat maakt het wel vermoeiend omdat ik ze praktisch moet meesleuren met de rest...  De tram vindt iedereen echt super ! In het Noord station moeten we overstappen op een trein, met 18 kindjes op de roltrap, moet er natuurlijk ééntje vallen en dat was Thomas, mijn Prinsjes beste vriendje, gelukkig was het niet erg !

De foto hierboven is genomen op perron 7 van het station, Ruben geflankeerd door Thomas en Jorien, zijn twee beste vriendjes, alle drie een beetje zot, maar zot zijn doet geen zeer hé !

Als we dan eindelijk aankomen in het bos is het al bijna 11u en hebben de kindjes er al twee fixe wandelingen en de reis erop zitten, na een pipi pauze begint de bosactiviteit echt.  Het wordt een konijnenworkshop.  Een wandeling door het bos, met spelletjes en raadseltjes en heel veel plezier.

De begeleidster vertelt dat konijntjes 's ochtends hun eigen kaka opeten omdat die vol vitamientjes zit en vraagt of er iemand zo stoer is om ook eens konijntjeskaka te proeven.  Tot mijn grote verbazing steekt Ruben heel enthousiast als eerste zijn hand op.  Dat had ik echt niet van hem verwacht, ik heb altijd het gevoel dat hij nogal verlegen is en liefst eerst de boel afkijkt voor iets te doen, zoals ik, maar nu steekt mijn stoere bink zijn hand op en mag, geblinddoekt, van een kakaatje proeven.  Tot groot jolijt van de rest van de klas.  Gelukkig is het een snoepje en dan wil ineens iedereen van de "kaka" proeven ;-)

Na de wandeling gaan we eten en dan is het alweer tijd om de reis terug naar huis te maken.  Omdat we toch al te laat zijn voor onze trein, besluit juf Petra om de kinderen nog wat vrij in het bos te laten spelen.

En dan gaan we naar huis.  Het was een heel plezante onderneming, heel tof ook om al de kindjes in Ruben zijn klas eens te zien en ook eens te kunnen kijken hoe mijn Prins zich in de klas eigenlijk gedraagt, want dat is toch altijd anders dan thuis.  Aan het begin van de dag moest ik hem een beetje pushen om niet altijd bij mij te lopen, maar na een tijdje ging hij toch weer spelen met de rest.  Ruben's klas heeft een verscheidenheid aan kindjes met veel verschillende nationaliteiten en dat vind ik echt een verrijking voor mijn zoon. Hij zit in Brussel op een nederlandstalige school, met veel franstalige kindjes en begint zelf al een mondje frans te spreken en daar hebben wij niks op tegen.  In tegendeel, hoe vroeger hij andere talen oppikt, hoe makkelijker het zal gaan om ze ook daadwerkelijk te leren.  Ik ben blij om te zien dat mijn "mama's kindje" in de klas toch zijn mannetje staat en geapprecieerd wordt door alle kindjes.

Op de foto hieronder staat Ruben samen met Kenza, als je over haar begint, wordt hij helemaal verlegen en rood...  Zijn eerste vriendinnetje?

Woensdagmiddagje koken

Deze grijze woensdagmiddag heb ik geen zin om met de Prinsjes naar buiten te gaan. Om ze toch een beetje bezig te houden, maak ik er een bak- en kooknamiddag van. In de supermarkt liggen de eerste pompoenen van het seizoen en dus ga ik voor pompoen cupcakes. De Prinsjes zijn er dol op en vooral Oscar is heel enthousiast om mee te helpen. De pompoen gaat in de oven want anders is het onmogelijk om hem te schillen en in stukken te snijden, ongelofelijk hoe hard zo'n ding is ;-) De Prinsjes helpen vlijtig mee met het wegen van bloem, suiker en boter en doen alles in een grote mengkom. Gelukkig zit m'n hele keuken nog niet vol, ze slagen erin om zonder al te veel morsen alles in de kom te gieten. Zo zien de cakejes eruit voor

En zo na

Ik heb ze zelf nog niet geproefd, maar volgens mijn Prinsjes zijn het de lekkerste cakejes van de hele wereld ! Na het "recreatieve" bakken, begin ik aan het eten voor vanavond. Mijn mama slaagt erin om balletjes in tomatensaus en pureepetatjes klaar te maken in slechts een uurtje, maar ik heb hiervoor meer tijd nodig. Sinds mijn Droomprins weer gestart is met sporten, probeer ik ook telkens iets te maken dat twee dagen mee kan, kwestie van niet elke avond achter de potten te staan. Droomprins is ook twee keer zwanger geweest, maar niet bevallen van twee Prinsjes ;-). Ik ben heel blij dat hij beslist heeft om weer iets aan zijn conditie te doen, maar het vergt nu wel iets meer planning. Minder vaak in de week boodschappen doen, ook goed voor de portemonnee trouwens, en dus ook vaker koken voor een paar dagen tegelijkertijd. Zondag ook voor maandag en woensdag voor donderdag. De pureepetatjes vervang ik morgen wel door kroketjes, da's ook lekker om te soppen in de tomatensaus. Je zou misschien denken dat hier geen groentjes in zitten, maar ik doe er wel degelijk 1 kilo wortels in. Voor wie geinteresseerd is in het recept, het gaat als volgt : 1 kilo wortels, 2 ajuinen, 2 EL bloem, 750 g gehakt voor de balletjes, 1 ei, 2 sneetjes brood, 1/2 liter melk, 1/2 liter rundsbouillon, tomatenpuree. Ajuintjes stoven in boter, wortels erbij samen met peper, zout, nootmuskaat, beetje suiker en een laurierblad. Als de wortels goed zacht zijn er 2 EL bloem bij doen en dan mengen met 1/2 liter melk en 1/2 liter rundsbouillon. Tometenpuree erbij doen en laten pruttelen. Ondertussen maak je de balletjes door het gehakt te mengen met het in melk geweekte brood, ei, peper, zout en nootmuskaat. Balletjes rollen en bakken. ALs de balletjes klaar zijn dan doe je ze bij het wortelmengsel en laat je alles nog een beetje verder inkoken en pruttelen. Dit is dan het resultaat, heerlijke winterkost. Ik vind het zalig om de puree te overgieten met veel tomatensaus en een paar balletjes. Smakelijk !

De kleine dingen ...

Een tijdje geleden was het een beetje hectisch in ons gezin. Het begint al 's ochtends, gehaast om iedereen op tijd klaar te krijgen voor school en werk, natuurlijk ligt er wel elke morgen één van de twee dwars , wil z'n kleren niet aan doen of vindt dat het niet de goeie kleren zijn (vooral Ruben is hier nogal kieskeurig in), de schoenen zitten ineens niet meer goed of nog moe en wil niet uit de zetel komen... Dan hup vlug vlug naar de auto en naar school, daar weer stress omdat het weer onmogelijk is om een parkeerplaats te vinden (ja, ik weet het, ik zou ook met de fiets kunnen gaan, maar dat is nogal tijdverspilling omdat ik dan eerst weer naar huis moet om dan met de auto naar het werk te gaan en dan moeten we nog vroeger opstaan/vertrekken). De Prinsjes zitten tot vijf uur op school en dan naar huis, koken, eten, nog even tv kijken en dan naar bed. Ik vind dit al vermoeiende dagen, laat staan de Prinsjes, die zijn moe, heel moe aan het eind van dag en al zeker aan het eind van de week. En vermoeidheid geeft onddeugende/stoute kindjes en ongeduldige/roepende mama's. En ook dit deed de stress weer toenemen en beetje bij beetje hadden de kinderen de indruk dat ze geen leuke mama meer hadden en ik de indruk dat ik geen leuke kinderen meer had. Dit is natuurlijk niet juist, ik keek gewoon op een verkeerde manier naar de situatie, ik had leuke kinderen en ik was een leuke mama, ik moest alleen een manier zien te vinden om ze weer terug te vinden ! Aan de situatie zelf kon ik niet veel veranderen, alleen aan het feit hoe ik er met omging . Ik probeer nu om ten alle tijde rustig te blijven (niet altijd evident) en echt te luisteren naar de Prinsjes, meer te praten en dingen te vragen op een ludieke manier . Als er meer rust is in huis, dan zijn de Prinsjes vanzelf ook al rustiger en minder geneigd om dwars te zitten om het dwars zitten. Dit lijkt vanzelfsprekend maar voor ons was het dit duidelijk niet. Het vraagt ook best wel wat inspanning om rustig te blijven, want als je moe bent, ben je sneller geneigd om je zo vlug als mogelijk ergens vanaf te maken, terwijl dit eigenlijk het tegenovergestelde resultaat geeft. Het vraagt een inspanning om echt te luisteren naar je kind en om tijd en aandacht aan hem te geven wanneer je nog 100 andere dingen te doen hebt. Maar die andere dingen zijn eigenlijk niet belangrijk. Het is niet belangrijk om gestrijkte kleren te hebben, wanneer je kind je nodig heeft of gewoon graag even met je wil spelen. Ik vraag me soms af hoe het er in andere gezinnen aan toe gaat, want als je aan iemand vraagt hoe het gaat, dan is altijd alles goed, maar je hoort zelden hoe het er nu echt aan toe gaat. Soms voel je je daardoor als mama heel erg alleen en ook soms de slechtste moeder te wereld omdat je weer eens geen geduld hebt gehad met je kleuter... Ik kan enkel mijn best doen, elke dag opnieuw, soms gaat er iets verkeerd, maar vaak beleven we super momenten samen. Alles is goed,zolang je je maar bewust bent van alles wat je doet en je ook sorry en ik zie je graag kunt zeggen tegen elkaar.

Nieuw begin

Drie jaar verder en dit zijn mijn twee kleine, alhoewel ze niet meer zo klein zijn, prinsjes geworden ;-) De tijd gaat zo vlug voorbij en een blog bijhouden was blijkbaar niet zo evident in 2010. Nieuwe poging dus ...