Ik merk de laatste dagen dat ik heel vaak de woorden "dit vind ik niet leuk" gebruik. Mijn grootste Prinsje zit in een fase van op de verkeerde manier mama's aandacht te willen trekken. Hij luistert niet en wordt dan heel erg boos als ik hem berisp. Ik loop naar mijn gevoel constant op hem te zeuren en te zeggen dat ik het niet leuk vind wat hij aan het doen is. Rustig blijven is de boodschap, maar ik voel me momenteel zelf niet zo goed, dus dat is niet altijd even makkelijk ;-)
Wanneer ik hem 's avonds in zijn bedje leg, vraag ik hem of hij weet dat hij zich vervelend gedraagt en hij antwoord dan van ja, maar als ik hem vraag waarom hij zo doet dan kijkt hij verlegen weg en zegt van niet... Ruben is eigenlijk een softie, maar op school moet hij natuurlijk zijn mannetje staan tussen de andere jongens en ik vrees dat hij de stoere jongen van op school ook mee naar huis brengt. Of misschien is hij diep van binnen wel een stoere jongen en begint die nu meer naar boven te komen, grenzen af te tasten ... Wat wordt mijn kleine jongen toch snel groot, veel te snel naar mijn gevoel. Soms lijkt het alsof ik gisteren pas van hem beviel, op de zetel in onze living, met onze poes Dita spinnend naast mijn hoofd en Droomprins die ons stevig vasthield. Zo klein en kwetsbaar als hij toen was, zo groot is hij nu, maar toch ook nog steeds kwetsbaar, gevoelig voor alles wat er in zijn omgeving gebeurt.
Vandaag was het zijn verjaardagsfeestje met de vriendjes van de klas. Leuk om te zien hoe goed ze zich bij elkaar voelen, hoe er zich organisch steeds weer veranderende groepjes vormen, met steeds weer ander speelgoed, soms iedereen samen, soms met twee of meer. Als ik hem dan zo zie, dan ben ik verschrikkelijk trots, trots dat hij leuke vriendjes heeft, dat hij zijn mannetje staat, maar dat hij ook niet bang is om zijn gevoelige kant te laten zien. Mijn Prinsje vindt kusjes wel leuk, terwijl alle jongens uit het gezelschap dit maar niks vinden, hij is een beetje verliefd op Kenza en komt daar verlegen voor uit, ook al wordt er een beetje mee gelachen. Stoer vind ik dat, vertederend ook :-)
Mijn kleine Prinsjes worden groot. Soms hunker ik naar de tijd dat ze nog kleiner waren, maar ik kijk ook vol spanning uit naar wat er nog komen gaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten