Ploetermoeders

Ik las net dit artikel De supermama is dood,leve de ploetermoeder in de Morgen.  Een artikel naar aanleiding van het net verschenen boek "Moeder en carrière.  Een topcombinatie" van Sara Reymen. (Carrière)moeders moeten geen supermoeders meer zijn, maar mogen toegeven dat ze ploetermoeders zijn.Ploetermoeders zijn moeders die hard willen werken en carrière maken en tegelijkertijd voor een gezin zorgen en blijkbaar schiet dat laatste er vaker bij in dan het eerste...  Ik heb soms het gevoel dat we vandaag de dag alles moeten willen, een carrière en een gezin en een goedgevuld sociaal leven, maar kan dit wel allemaal samen?  Ik ben voor mezelf van mening van niet, maar ik weet ook dat ik spreek vanuit een luxe positie.  Ik ben geen alleenstaande moeder met twee kinderen die het moeilijk heeft om de eindjes aan elkaar te knopen, ik besef dat ik een keuze heb die velen niet hebben.

Ik was coördinator bij een vzw voor kunstenaars, geen topjob, maar wel een job die veel van me vroeg en die ik ook mee naar huis nam, wat niet zo leuk was voor mijn Droomprins en mijn grootste Prinsje. Ik was 's ochtends vroeg weg en 's avonds niet zo vroeg thuis, dus eigenlijk zag ik mijn Prinsje door de week niet zo heel vaak.  Toen ik zwanger was van mijn tweede Prinsje zag ik het helemaal niet meer zitten om mijn job te combineren met twee kindjes. Ik ben gestopt met werken toen ik zwanger was van Oscar en ben thuis gebleven tot hij 1 jaar was en voor mij was dit de beste beslissing die ik ooit heb genomen.  Ik had rust in mijn hoofd en kon hierdoor een rustigere en betere mama zijn voor mijn kinderen.  Je leest wel eens dat het niet de hoeveelheid tijd die je spendeert met je kind is die telt, wel de kwaliteit, maar daar heb ik toch zo mijn twijfels bij.  Naar mijn gevoel moet je altijd beschikbaar zijn voor je kinderen.  Dit wil niet zeggen dat je altijd onmiddellijk moet toegeven aan de vragen en eisen die ze stellen.  Ik spring ook niet gelijk recht wanneer de Prinsjes roepen, maar ik probeer ze wel het gevoel te geven dat ze altijd bij mij terecht kunnen, ongeacht wat ik aan het doen ben. (ondertussen, terwijl ik dit aan het schrijven ben, ben ik wel al tien keer opgestaan om het één of het ander voor de jongens te doen ;-))

Mensen begrepen niet zo goed hoe ik in deze tijden van crisis een interessante goedbetaalde baan kon opzeggen om thuis te blijven met mijn kinderen.  Of ik het niet erg vond om financieel afhankelijk te zijn van mijn man, dat dat toch niet erg geëmancipeerd van me was.  Maar in een huwelijk stap je toch samen. Ok, je moet niet naïef zijn, maar je staat samen in voor het welzijn van je kinderen en van je huwelijk en als dat betekent dat één van de partners een tijd minder of niet gaat werken en dat kan ook financieel, dan vind ik dat je die keuze moet kunnen maken.  

Misschien ben ik een beetje bevooroordeeld door de situatie waarin ik ben opgegroeid.  Mijn mama is thuis gebleven voor mijn broer en mij.  Ze was er altijd voor ons.  Nooit moesten we in de studie blijven na school, tijdens de schoolvakanties mochten we op stage, maar het was geen verplichting, vriendinnetjes konden komen spelen en blijven eten en vaak zelfs slapen, zonder dat dit op voorhand allemaal moest afgesproken worden, gewoon omdat zij er altijd was.  Dit wou ik ook voor mijn kinderen, ik vind het vreselijk dat ze lange dagen op school zitten en dat de schoolvakanties een hoop geregel zijn om opvang te vinden.  Mijn mama leefde zeker niet alleen voor ons, zij heeft haar leven altijd gevuld met dingen die ze graag deed en is zichzelf blijven ontwikkelen.  Ik heb altijd erg naar mijn mama opgekeken en als ik heel eerlijk ben, dan moet ik toegeven dat ik nog steeds hetzelfde wil.  Als het financieel mogelijk was, dan zou ik direct thuis blijven. Ik zou meer tijd hebben voor mijn Prinsjes, meer tijd voor mijn Droomprins, maar ook meer tijd voor mezelf, want dat lijkt iedereen ook een beetje te vergeten.  Het is belangrijk om ook af en toe tijd voor jezelf te maken, wat met een gezin én een drukke job al helemaal niet makkelijk is.

Op job vlak heb ik nu een stapje terug gedaan, geen super interessante job meer, maar eentje van 9 tot half vijf, de mogelijkheid om flexibel van thuis uit te werken en woensdagmiddag doorbrengen met de Prinsjes.

Ik word niet meer gepassioneerd door mijn job, maar het betaalt de rekeningen en ik heb veel meer tijd voor mijn jongens. Ik voel me ook niet schuldig als ik een dagje thuis moet blijven omdat één van de Prinsjes ziek is (ook al omdat ik dan wel van thuis uit dingen kan doen).  

Ik wil geen oordeel vellen, alle mama's moeten doen wat ze denken dat goed is voor hun kroost en voor zichzelf, maar ik wil geen ploetermama zijn, ik wil de best mogelijke mama zijn voor mijn jongens die ik kan zijn, zonder het constant druk te hebben en mezelf voorbij te lopen. Relaxed. Het is super genieten om ze samen bezig te zien en ondertussen kan ik ook wel mijn eigen ding doen.  Ik cijfer mezelf niet weg voor mijn Prinsjes, dat zou ook niet goed zijn voor hen, ik blijf mijn eigen persoon en niet alleen maar 'mama van', alleen wil ik zoveel mogelijk tijd met hen doorbrengen als ik kan, zeker nu ze nog zo klein zijn en daar voel ik me, en zij ook, goed bij.  Maar nogmaals, ieder zijn eigen keuze...