Schreeuwend Prinsje

Het was weer zo ver deze ochtend.  Vanuit het niets plots een schreeuwend en huilend kind dat weigert ook nog maar iets te doen van wat je van hem vraagt.  Heel vervelend als dit vijf minuten voor je moet vertrekken gebeurt. Oscar, doe je je schoenen aan aub? Nee ! Jij moet dit doen mama ! Schreeuwt, huilt, smijt zich op de grond...  Ik probeer rustig te blijven, maar deze morgen lukt het me echt niet.  Ik maak me boos, wat uiteraard geen enkel effect heeft en de situatie eigenlijk alleen maar erger maakt, maar ik kan me echt niet inhouden.  We moeten ons haasten want het wordt steeds later.  Oscar begint onophoudelijk te huilen en zegt alsmaar dat hij braaf gaat zijn,maar hij bougeert niet, en zijn schoenen heeft hij nog steeds niet aan.  Ik doe ze dan toch maar voor hem aan en ook zijn jas, terwijl ik zelf nog steeds op mijn sokken sta.  Het huilen stopt maar niet, ik word er gek van als mijn kleine Prins zo is en ik gil dat hij moet stoppen, wat hem alleen nog maar harder doet huilen natuurlijk.  Ruben staat al in de gang op ons te wachten en ik zeg tegen Oscar dat hij ook in de gang moet gaan staan, zodat ik mijn spullen kan pakken en de voordeur dicht kan doen, maar nee, hij wil niet, hij verplaatst zich geen centimeter.  Ik vraag het hem nog eens, maar hij wil echt niet, dus pak ik hem vast bij z'n armen en zet hem in de gang, hij laat zich vallen en schreeuwt moord en brand. Iedereen in ons gebouw die nog niet wakker was, is het nu vast en zeker wel.  Dankjewel Oscar, de buren zullen blij zijn met je lawaai !  Het zweet loopt langs mijn lijf en ik sta op ontploffen.  Met bijna bovenmenselijke kracht slaag ik er toch in mijn mond te houden en geen woord meer te zeggen. In mijn hoofd daarentegen vliegen de gedachten chaotisch in het rond.  Waarom moet hij dit altijd doen als we gehaast zijn! Waarom luistert hij niet gewoon naar mij! Waarom moet ik altijd zo schreeuwen! Ik ben een slechte moeder!

Zoals je ziet geen positieve gedachten op dit moment.  

Foto : Hilde Van Hove

Beneden in de hal komen we ook nog eens de onderbuurvrouw tegen, die geen kinderen heeft, ze kijkt een beetje raar naar Oscar, die nog steeds aan het wenen is, en dan naar mij en mompelt iets van "is hij een beetje tegendraads vandaag ? " Ik knik en loop vlug met de kinderen naar buiten.  Eens in de auto kalmeren we allebei een beetje.  Oscar is gestopt met huilen en ik heb het gevoel dat ik weer met een normale stem kan praten.  Ik vraag hem wat er nu eigenlijk aan de hand is.  Mijn kleine Prinsje antwoordt dat hij thuis wil blijven met mij en niet naar de stage wil gaan.  Een beetje vreemde manier om dit te bekomen, de persoon enerveren waarmee je thuis wil blijven, maar soite ... Met een beetje pijn in mijn hart zeg ik hem dat dit echt niet gaat.  Mama moet werken en daarbij, de stage is toch leuk?  Ik zeg hem ook dat ik het niet leuk vind om ruzie met hem te maken en hij knikt dat ook hij dit niet leuk vindt.  We komen overeen dat hij in het vervolg gewoon gaat doen wat ik hem vraag 's ochtends en dat hij flink zal zijn.  Benieuwd hoe lang hij dit gaat volhouden, want heel dit ritueel is wel een beetje een gewoonte van mijn kleinste Prinsje.  Niet altijd zo hevig en meestal ga ik er beter mee om, maar soms zijn er momenten zoals vandaag, wanneer alles explodeert.  Als het moment daar is dat ze samen met de mama van Jorien naar de tram moeten gaan, heeft mijn Prinsje een beetje moeite met afscheid nemen, hij blijft maar knuffels en kusjes vragen, een manier van ons alletwee om sorry te zeggen tegen elkaar denk ik dan.  

Mijn grootste Prinsje is gedurende heel deze episode heel flink, doet alles zelf en helpt Oscar zelfs met het dragen van zijn rugzak omdat die hem niet op z'n rug wou, alsof hij wil compenseren voor het gedrag van zijn kleine broertje. Op zo'n momenten zie je echt dat Ruben de grote broer is en dan ben ik stiekem ook wel trots op hem dat hij zo flink is ! 

Eens op mijn werk krijg ik een berichtje van de mama van Jorien waarin staat dat de jongens elke dag sneller naar de Buiteling (stage) lopen.  Dat stelt me dan toch gerust dat Oscar wel graag naar de stage gaat, maar dat hij deze morgen misschien gewoon moe was of me de avond ervoor te veel gemist heeft, ik was uit met vriendinnen, en dat vandaag wou compenseren met veel tijd met mij.  Vanavond maken we het zeker goed !