Danskriebels

Een tijdje geleden schreef ik dit stukje over dansen (maar is nooit op de blog geraakt) :

Foto : Ronald De Buck

"Het is me eindelijk gelukt !   Ik dans opnieuw.  En serieus deze keer :-)

Vorig jaar was ik in Brussel ook al eens opnieuw gestart, maar in mijn eentje houd ik dat blijkbaar niet zo lang vol.  De eerste les ging, de tweede ook, maar dan voelde ik me een weekje niet zo lekker en toen was het over.  In mijn eentje ergens naar toe blijven gaan, is niet zo eenvoudig.

In september kreeg ik dan een mailtje van Nele, met wie ik vroeger gedanst heb, met info over lessen voor volwassenen in de academie van Bornem, gegeven door Sandra Dehertogh.  Ik had nog nooit les bij haar gevolgd, maar wel al veel goeds over haar gehoord.  De innerlijk pessimist in mij zei me direct dat het te moeilijk zou zijn, elke woensdag naar Bornem, wat toch een half uurtje rijden is, elke week zo laat nog een les volgen, dat zou te vermoeiend zijn, de jongens zouden het ook niet graag hebben, want die protesteren altijd als ik ergens naar toe moet, mijn lijf zou het niet meer aankunnen, enzovoort enzoverder.  Maar ergens bleef de gedachte om opnieuw te gaan dansen in mijn hoofd zitten, ik kon het niet wegduwen.  Het verlangen naar dansen kon niet meer zomaar terug opgeborgen worden.  Ik sprak erover met mijn hartsvriendin en dansmaatje Gina en samen besloten we er voor te gaan.  Met twee houden we het vast langer vol dan alleen en zo gezegd zo gedaan.

Tot mijn grote verbazing stond Ingeborg, een ander oud-danscollegaatje, ook in de les.

Tot zo'n acht jaar geleden was dansen mijn leven.  Ik stond er mee op en ging er mee slapen. Hedendaagse dans en klassiek ballet, later is daar dan ook nog Argentijnse tango bijgekomen. Ettelijke uren per week werden gespendeerd aan dansen, iets anders deed ik niet.  Er is niks zo leuk en spannend als werken aan een voorstelling.  Op een podium staan en samen met de andere dansers iets moois maken.  De stress, de kriebels in je buik net voordat je het podium op moet, de concentratie... 

Ik heb heel lang bij dezelfde compagnie gedanst, met dezelfde meisjes, op den duur ben je zo op elkaar afgestemd dat je elkaar aanvoelt zonder zelfs maar naar elkaar te moeten kijken. Heerlijk was dat !

Nu dus acht jaar later staan we daar weer, samen in de les, ieder een beetje onzeker over de eerste bewegingen, langzaam maar zeker herinnert ons lijf weer wat er van haar verwacht wordt.  Ik verbaas me erover dat er toch nog zoveel van vroeger inzit, in dat lijf.  Natuurlijk niet meer zo soepel en krachtig als voorheen, maar het is er toch nog.  En beetje bij beetje vinden we ons weer terug in de dans, in de bewegingen.

Toen Sandra in oktober aankondigde dat we waarschijnlijk mee gingen doen aan de voorstelling van de academie, wist ik eerst niet zo goed wat ik er van moest vinden.  Ik dacht, neen, hier begin ik niet meer aan. Ik ben te oud, mijn bewegingen verre van wat ze vroeger waren en ook nog eens zeker 10 kilo dikker dan toen, dit krijg ik echt niet gedaan.  Maar beetje bij beetje slaagde Sandra erin om ons te overtuigen.  Ze maakt de choreografie op ons lijf en niet andersom, ze vraagt geen dingen die onmogelijk zijn en ze wil vooral dat we ons goed voelen bij wat we doen en zeker niet belachelijk. "


We zijn nu ongeveer een jaartje later en ik ben gisteren weer begonnen aan de lessen.  Na drie maanden inactiviteit wegens te misselijk en te moe, vond ik eindelijk weer de energie om naar de les te gaan.  Met een bang hartje, want mijn lijf voelt anders aan met dat kindje in mijn buik.  Ik durf niet echt voluit te gaan en na anderhalf uur was mijn energie compleet verdwenen, maar hopelijk voel ik me de komende weken, beetje bij beetje weer zekerder en weer meer in touch met mijn eigen lijf.  Ik weet ook niet wanneer mijn buikje in de weg zal gaan zitten, maar we gaan door zo lang we kunnen en zolang de bolle buik het toelaat ;-)