Lewis

Drie jongens, alle drie overdag geboren, alle drie thuis geboren, drie betoverende, maar toch heel verschillende ervaringen. 

Ruben, mijn eerste Prinsje, kwam op precies 38 weken.  Mijn eerste bevalling, zes uur weeën, bijna twee uur persen en uiteindelijk, na een knip van de vroedvrouw, was hij daar.  3,880kg zwaar en 50cm groot.  Ik herinner me niet super veel meer van de bevalling, pijn dat zeker, maar voor de rest ging alles een beetje in een waas aan me voorbij.  Het was putje winter, de kaarsen die brandden op de schoorsteen liepen uit, gesmolten was overal op de schoorsteen.  Dita, onze toenmalige poes, lag op de rug van de zetel naast me te kijken.  

Oscar, onze tweede Prins, 1 dagje over tijd.  Nazomer, muziek voor de bevalling in de haast op mijn iPod gezet, geurige jasmijn olie die mijn pijn zou moeten verzachten en de geboorte bespoedigen. Na een hele dag gewoon heel moe geweest te zijn, beginnen, na een bad, de weeën en na twee uur verschijnt onze Oscar.  Een supersnelle bevalling die ik in mijn onderbewustzijn zeker heb meegemaakt, maar waar ik niet echt "gevoeld" heb wat er allemaal gebeurd is.  Oscar is lang, meer dan 50cm en weegt 3,800kg.  Hij verschilt maar 80 gram met zijn broertje, maar hij lijkt zoveel fijner.  Kleertjes maat 50 hadden we bij Ruben niet nodig gehad, maar die moeten nu halsoverkop in huis gehaald worden ;-).

En dan Lewis, ons derde Prinsje, die totaal onverwacht, op 37 weken en 5 dagen, besloot dat het tijd voor hem was om bij ons te komen.  Om half vijf 's ochtends voel ik ineens nattigheid, veel nattigheid, mijn vliezen zijn gebroken.  Victor even een beetje in paniek want hij denkt dat het nog te vroeg is om thuis te bevallen, maar ik kan hem geruststellen want ik weet dat het ok is.  Arlind smst dat ik moet proberen om nog wat te slapen,  maar dat lukt natuurlijk niet meer zo goed.  De jongens worden wakker en gelijk krijg ik van Oscar de vraag waarom ik in papa's onderbroek rondloop.  Ze zien toch alles, die jongens ;-)  Ik vertel hen dat de baby vandaag komt.  Oscar wil graag thuisblijven en Ruben wil naar liever naar school.  We denken toch dat het het best is als de jongens gewoon naar school gaan. Ik ben ook te veel met hen bezig om de dingen vooruit te laten gaan, dus misschien dat de bevalling op gang zal komen wanneer de jongens naar school vertrokken zijn. Victor zit nog wat op de computer te werken, samen wachten we af. Af en toe voel ik iets, maar nog niks regelmatig en al helemaal niet pijnlijk.  De tijd gaat voorbij, maar nog steeds gebeurt er niks. Ik was de dag ervoor pas begonnen met het geboortesuiker in doosjes te steken, dus daar ga ik dan maar mee verder. 

Rond half twee begin ik eindelijk iets sterkere weeën te krijgen, maar nog steeds onregelmatig.  En dan om drie uur zijn de weeën daar ineens in volle kracht.  Eerst probeer ik ze op handen en knieën op te vangen, maar nadat Arlind geconstateerd heeft dat ik nog maar vijf centimeter opening heb, zakt de moed me wat in de schoenen en blijf ik op mijn zij op bed liggen, met mijn hoofd verstopt in het kussen.  Victor's hand wordt tot moes geknepen, waarvoor sorry, maar een man mag ook een beetje lijden op een moment als dit ;-) Ik probeer me mee te laten slepen door de muziek die ik op voorhand zorgvuldig heb uitgekozen en het duurt even voor ik alles volledig kan loslaten, maar dan is het ineens zover, ik voel persdrang.  Arlind zegt dat ik mag mee duwen.  Deze keer wil ik niet op m'n rug bevallen zoals ik de vorige twee keer gedaan heb, maar ga ik over een hoop kussens hangen, half zittend op m'n knieën. Ik voel meer controle.  Na twee keer duwen voel ik z'n hoofdje naar beneden komen en bij de volgende contractie wordt het hoofdje geboren, samen met een handje.  Daarna volgt de rest van zijn lijfje. Lewis wordt geboren om 16u25.  Hij is mijn kleinste baby'tje, zo klein heb ik nog niet in mijn handen gehad.  50cm en maar 3,280kg, 600 gram verschil met zijn grote broers.

Terwijl bij mijn vorige bevallingen alles een beetje in een waas aan mij voorbij was gegaan, merk ik dat ik deze bevalling veel bewuster heb meegemaakt, veel meer heb gevoeld wat er in mijn lijf aan het gebeuren was.  Het is misschien raar om te zeggen, maar ik vond dat deze bevalling heel mild voor mijn lijf is geweest.  Ook met de naweeën viel het heel goed mee, ik had schrik dat deze heel pijnlijk zouden zijn omdat het mijn derde kindje is, maar het was eigenlijk veel minder dan bij Oscar. 

Tegen half zes worden de jongens naar huis gebracht door de mama van hun vriendje Thomas.  Ze zijn eerst nog langs de babywinkel geweest en hebben elk iets uitgekozen voor Lewis.  Ruben is zo trots op zijn broertje, hij vindt hem de mooiste baby die hij ooit gezien heeft en wil hem constant aanraken en kusjes geven.  Oscar, die op voorhand zo enthousiast was, moet er precies even aan wennen dat hij niet meer de kleinste is en wil er zich vooral van verzekeren dat hij zijn flesje met melk niet zal moeten delen met zijn kleine broertje.

Ons gezin van vijf is nu perfect compleet.  Ik ben heel dankbaar dat ik de  zwangerschaps- en bevallingsfase van mijn leven op deze manier heb mogen afsluiten.  

Met heel veel dank aan de vroedvrouwen van Zwanger in Brussel voor hun begeleiding, motiverende woorden en zachte gebaren.