Berlin Berlin II

Eindelijk weer eens een heel klein beetje tijd om verder te schrijven over onze trip naar Berlijn.

Het is nogal druk geweest de laatste weken.  Verjaardagsfeestjes, doopfeestje, herdenkingsfeestje, Sinterklaas, allemaal heel plezant, maar veel tijd blijft er dan niet over ...

Onze laatste dag in Berlijn gaan we naar het Legoland Discovery Centre.  Onze Prinsjes zijn helemaal gek van Lego, dus hier konden we niet om heen.  Ik had er niet meer aan gedacht om op voorhand de tickets online te kopen en dus wordt dit het duurste uitstapje van ons weekend.  Echt een beetje afzetterij hoeveel meer je betaalt aan de kassa dan op internet.

Even stoer als Batman !

Wie zit er eigenlijk naast Ruben?

Met een figuurtje uit Lego Chima

en Indiana Jones ...

Who the F*ck is Indiana Jones ?

Voor Droomprins en mezelf was dit het dieptepunt van het weekend.  Klein, supervol andere schreeuwende kinderen, donker en niet zo heel veel te doen.  We voelden ons een beetje bedot.  De Prinsjes vonden het wel leuk, maar hadden er ook meer van verwacht.

We houden het toch zo'n 2 uurtjes vol en zijn daarna heel blij om weer in de frisse buitenlucht te staan.  De namiddag spenderen we al wandelend in de buurt van de Freidrichstrasse en de Gendarmenplatz.  Oscar slaapt alweer in de buggy en Ruben begint het wandelen een beetje beu te worden.  Gelukkig heb ik altijd kleurboeken en kleurpotloden bij.  We spotten een Starbucks en installeren ons met een warme chocomelk en een witte latte en beginnen te kleuren.  Ruben zowel als ik.  Hij vraagt me vaak om mee te kleuren.  Hij op de rechterpagina en ik dan op de linker.  Op die manier kan hij er ook langer mee bezig zijn dan als hij alleen kleurt.  Wanneer Oscar wakker wordt, gaan we terug naar het hotel, want ze willen met hun nieuwe lego's spelen die ze gisteren gekregen hadden uit de Lego Store.  

Ik had nog wel een tijdje willen ronddwalen en meer van de stad verkennen, maar ja, met kinderen heb je het niet altijd zelf voor het zeggen.  Gelukkig eten we vanavond nog in een super goed restaurant vlak bij ons hotel.  De Prinsjes gaan graag op restaurant, ook al eten ze niet altijd even goed.  We hebben gemerkt dat het personeel in restaurants hier meestal heel erg lief zijn voor de jongens en hun best doen om ze ook een beetje te entertainen.  Op restaurant mogen ze ook meestal iets drinken wat ze thuis absoluut nooit krijgen zoals icetea of fanta, wat ze dan ook de max vinden natuurlijk.

Ik heb supergenoten van ons weekendje weg met ons viertjes.  Relaxed, niks moet, alles mag ! Nieuwe plaatsen ontdekken met onze jongens is alvast één van mijn favoriete bezigheden aan het worden ;-)

Berlin, Berlin I

Vrijdagochtend staan we klaar, gepakt en gezakt om vier dagen naar Berlijn te gaan. Vier nachten vraagt toch een beetje meer bagage dan slechts één, heb ik gemerkt.  De grote koffer moet mee, de kleine koffer volstaat helaas niet.  Alleen, hoe moet dit allemaal in mijn vrij kleine autootje geraken? De dubbele buggy, een grote koffer, de twee kleine uilenkoffertjes van de Prinsjes, een stampvolle rugzak en dan nog een grote strandtas vol met eten en lekkers voor onderweg (met twee Prinsjes kan je maar beter voorbereid zijn op constante honger).  Droomprins grotere auto heeft helaas de week voordien een accidentje gehad en dus moet alles wel in mijn auto, een andere keuze hebben we niet. Gelukkig dat Droomprins een beter ruimtelijk inzicht heeft dan ik, want anders hadden we de helft thuis moeten laten ;-)

Ik moet eerlijk toegeven dat een autoreis van minimum 7 uur met de Prinsjes mij een beetje bang maakt, maar eigenlijk is het heel goed meegevallen, ondanks de grote file waardoor we er uiteindelijk bijna 10 uur overdoen.  De Prinsjes kijken naar buiten, spotten speciale vrachtwagens, spelen op de iPad (leve de nieuwe technologie!), eten koekjes en slapen gelukkig ook een beetje. Uitgerust maar met een super volle blaas komen we rond 20u eindelijk in ons hotel aan.  

De kamer wordt goedgekeurd, uiteraard, want ze slapen op een slaapbank bijna aan ons voeteneinde. Dicht bij ons zijn/slapen dat is het enige wat telt voor de Prinsjes. Droomprins is ook content want deze keer slapen wij in een echt bed en de Prinsjes in hun eigen bed.  Omdat ik toch wel een beetje moe ben na zo lang rijden, eten we in het restaurant van het hotel.  Heel lief voor de jongens en zeker niet slecht van eten, maar het zal niet het beste worden wat we dit weekend nog voorgeschoteld zullen krijgen.

Op onze eerste dag, zaterdag, gaan we naar de zoo van Berlijn.  Ons hotel ligt midden in de wijk Tiergarten, dus buggy uit de auto en wandelen maar.  Berlijn is een goedkope stad om dit soort bezoekjes te doen en uit te gaan eten. De toegangsticketjes voor de zoo waren de helft van bijvoorbeeld Planckendael hier, echt de moeite.

Van al het dierenkijken en spelen, krijgen de Prinsjes algauw honger.  Even voorbij de Tiergarten vinden we l'Osteria, een italiaans restaurant uit een restaurantketen zo blijkt, maar het eten is delicieus, de porties buitengewoon gul en de bediening super vriendelijk.  Daar bovenop is het ook nog eens niet zo duur.  De Prinsjes delen een pizza en ik ben zo dom om voor mezelf een volledige pizza te vragen.  Ik krijg een pizza die niet eens op het bord past en die ik vanzeleven niet op krijg. Enorm lekker dat is hij wel.

Na de lunch wil Ruben een tour maken met zo'n dubbeldekker toeristenbus.  Ons niet gelaten, we zijn eigenlijk alweer een beetje moe, op zoek naar zo'n bus dus.  Eens we de halte gespot hebben, vinden we gelukkig nog een plaatsje op de bovendste verdieping van de bus.  Ruben superblij maar na een tijdje toch wel een beetje koud, zo in de openlucht aan het eind van de namiddag is de wind niet meer zo aangenaam.  Oscar valt al snel in slaap, maar ik geniet toch van het busritje door de belangrijkste plekjes van Berlijn.  

Op zondagochtend moeten we vroeg uit de veren want we worden in Prenzlauerberg verwacht voor een geleide fietstocht door Berlijn. Bij Berlin on bike kan je geleide familiefietstochtjes boeken waarbij de gids zijn verhaal afstemt op de kinderen.  Voor Ruben wordt er een kleine fiets vastgemaakt aan die van mij en Victor krijgt een bakje, waar Oscar rustig in kan liggen, aan z'n fiets gehaakt. Het is de bedoeling dat de Prinsje af en toe eens van positie wisselen, maar omdat Oscar blijkbaar toch nog niet zo goed op de fiets kan blijven zitten, blijft hij heel de tocht in z'n bakje liggen en valt daar zelfs ook nog in slaap, zo gemakkelijk ligt het ;-)

Dit weekend vieren de Duitsers de 25ste verjaardag van de val van de muur.  Over een afstand van 15km staan er over heel Berlijn op de plaats waar vroeger de muur stond, heliumballonnetjes die vanavond zullen worden opgelaten.  Met de fiets krijg je nog een beter overzicht over waar vroeger die muur nu echt liep en ik kan je zeggen dat deze muur van ballonnen dwars door Berlijn loopt wat alles nog surreëeler maakt.

De Prinsjeskamer

Onze Prinsjes spelen bijna altijd in de living, lekker dicht bij de mama.  Dat is heel leuk, alleen ligt je living dan binnen de kortste keren stampvol speelgoed en herken je ze niet meer als living.

Ik dacht dat dit lag aan het feit dat de kamer van de Prinsjes niet echt heel leuk was.  De muren waren nogal kaal en er stond een grote kartonnen raket waarvan ik dacht dat ze zich er wel graag in zouden terugtrekken, maar die eigenlijk vooral veel plaats in nam.  Veel ruimte om te spelen was er dus niet.

Maar wat kon ik doen om de kamer gezelliger te maken?  Een jongenskamer inrichten vind ik nogal moeilijk.  De kamers die ik mooi vind in tijdschriften zijn meestal voor jongetjes die nog een beetje kleiner zijn dan de mijne, de spullen die erin staan mooi, maar vrijwel altijd in de duurdere prijsklasse en ik had geen zin om de kamer volledig opnieuw te doen.  Met een paar minimale ingrepen wou ik ze leuker maken.  Geen nieuwe meubels, ook niet schilderen, gewoon een aantal kleine dingen toevoegen die de jongens naar hun kamer zouden lokken om daar te gaan spelen.  Of zo dacht ik toch...

Op Decovry vond ik ongeveer een maand geleden heel leuke, grote muurstickers van dino's die je kan omvormen tot draken.  Ridders, piraten, kastelen, dat spreekt hen wel aan, de stickers waren ook niet te kinderachtig van vormgeving, in het winkelmandje dan maar ! 

Dit is alvast het resultaat.  Ik ben nog niet helemaal klaar met de kamer, maar het is in ieder geval al een hele verbetering, al zeg ik het zelf.  Op termijn zou ik nog iets willen doen met hun hoogslaper, er hangt nu een soort half gordijn onder in een ruimtethema met nogal lelijke kleuren, maar ik kan niet echt goed genoeg naaien om er iets nieuws onder te hangen.  Ik zou de gordijn ook gewoon weg kunnen doen, maar de rommel die erachter verscholen ligt is niet om aan te zien, dus dat is voor de moment ook geen oplossing ;-)

De Prinsjes zijn in de wolken, ze vinden hun draken super stoer ! Alleen spelen ze wel nog altijd het vaakst in de living...

Het wondere mysterie van de selectief lange slapers

Kan er iemand mij vertellen of kleine kinderen misschien een ingebouwde klok hebben die hen vertelt dat ze in de week lang moeten slapen en in het weekend vroeg moeten opstaan?

Het gebeurde wel al eens vaker dat ik ze in de week om half acht moest gaan wakker maken om nog op tijd op school te komen, maar tegenwoordig lappen ze me dit bijna elke ochtend.  Als gevolg een keislecht gezinde kleine Prins en een reuze hongerige grote Prins.  Met dat hongerige Prinsje weet ik nog wel wat gedaan, maar van het slechtgezinde Prinsje word ik een beetje gek...

Omdat het dan al een beetje laat is, moeten we uiteraard ook een beetje opschieten en dat schiet m'n kleine Prinsje in het verkeerde keelgat.  Flesje wil hij zelf niet drinken, dat moet ik geven, maar daar is dan geen tijd meer voor, dus gehuil en geschreeuw, hij roept om z'n papa, zelfs al is die al lang vertrokken. Negeren dan maar en toch proberen om z'n kleren aan te krijgen, maar dat is alles behalve evident. Ik weet, het is mijn eigen fout, ik moet ze maar wat vroeger wakker maken, maar dat krijg ik dan ook weer niet over mijn hart.  Ze zien er zo engelachtig uit als ze liggen te slapen.  Ik denk elke keer weer, toe nog vijf minuutjes, dan hebben ze dat toch ook weer gehad, maar uiteindelijk moet ik ze dan wakker maken als het bijna te laat is, met alle gevolgen van dien ...

Schattig, niet?

In het weekend daarintegen zul je altijd zien dat ze super vroeg wakker worden.  Zelfs al gaan ze op vrijdagavond later slapen omdat we dan gaan eten bij Omi en Opi, dan nog worden onze Prinsjes op zaterdagochtend nooit later dan om zeven uur wakker ! Zeven uur op een zaterdag- of zondagochtend vind ik véél te vroeg ! Als ze in een goeie bui zijn dan gaan ze na een tijdje samen in de living spelen en dan kunnen Droomprins en ik nog een beetje proberen te slapen, maar meestal staat er dan om de vijf minuten een ander Prinsje aan ons bed om iets te vragen, een boterham, een sapje, chocomelk... En meestal komen ze dat aan mijn kant van het bed vragen en niet aan de kant van Droomprins, hoe zou dat toch komen?
Iemand een idee om die ingebouwde klok om te kunnen draaien?  Lang slapen in het weekend en er vroeg uit in de week, dat zou toch veel gemakkelijker zijn ! 

  

Oscar is al VIER !!!

Mijn kleinste Prinsje is afgelopen week alweer vier geworden !  Om even in clichés te vervallen : wat gaat de tijd toch snel !  Als ik aan Oscar denk dan zie ik nog altijd een klein kindje voor me, mijn baby'tje, maar als je nu naar hem kijkt dan moet ik toch toegeven dat hij helemaal geen baby meer is. Wat is hij een grote jongen geworden ! Zelfzeker, ontzettend grappig, koppig en een grote knuffelaar. Hij doet zich graag stoer voor, maar 's avonds voor het slapengaan en 's ochtends voor we opstaan, moet hij altijd nog even bij mij in bed komen liggen.  Met z'n lijfje dicht tegen me aan, zijn benen over de mijne en mijn hand in de zijne.  Ik hoop dat hij dit ritueeltje nog lang wil doen, want ik geniet er minstens evenveel van als hij.

Mijn mama maakt altijd van die supermooie bewerkingen van foto's van m'n Prinsjes.  Voor Oscar's verjaardag maakte ze deze :

Fantastisch, niet ?  De Prinsjes vonden hem geweldig, ze moesten er enorm om lachen.  Een collega van het werk had niet door dat de foto bewerkt was en vroeg zich af hoe die kaarsjes op zijn hoofd bleven staan en of dat niet gevaarlijk was?! 

Van de juf op school kregen we ook nog huiswerk mee.  De klaspop Rikki mocht mee naar huis voor het verjaardag's weekend en daarvan graag een verslagje in het bijhorend schriftje.  Een paar foto's genomen van mijn Prinsje met Rikki, maar helaas Rikki vergeten meenemen naar het verjaardagsetentje ...  Dus geen foto's van Rikki met een feestvierende Oscar, dan maar over een paar andere dingen schrijven. Hopelijk is het 'creatief" genoeg ;-)

Fijn feestje, Prinsjes enorm leuk gespeeld, meer moet dat niet zijn voor een verjaardagsweekend !

Spiegelbeeld

Ik vraag me dikwijls af of wat we in de spiegel zien als we naar ons zelf kijken, overeenstemt met de werkelijkheid.  Ik zie namelijk geen dikke vrouw naar me terugkijken, maar iemand die niet mager is maar ook niet dik, alles in proportie.  Als ik in de spiegel kijk dan zie ik een vrouw met voluptueuze heupen en billen, een vrij smalle taille en borsten die niet te groot of te klein zijn.  Mijn buik is niet meer wat hij ooit geweest is, er is een rolletje bijgekomen, maar als ik mij volledig recht zet dan zie ik nog steeds een streepje in het midden juist onder mijn borsten, een aanzet van spieren die er ooit geweest zijn, maar die nu verstopt zitten onder een laagje vet.  Wat ik in de spiegel zie doet me niet walgen of verlangen naar het lichaam van voorheen, stiekem vind ik eigenlijk wel mooi wat ik daar zie.  

Maar overal om me heen willen anderen mij doen geloven dat ik niet blij mag zijn met mijn lijf.  In tijdschriften of op TV zie je zelden vrouwen met een maatje meer.  En dan nog, wat is een maatje meer?  Is dat meer dan 40 of meer dan 44?  Mijn BMI is hoger dan 25.  Volgens het magazine van het Onafhankelijk Ziekenfonds hoor ik bij de groep die één derde van de vrouwen vertegenwoordigt en die een BMI hebben van meer dan 25.  Wij zouden dus, volgens het onafhankelijk ziekenfonds, niet gezond genoeg zijn en er baat bij hebben om 10% van ons lichaamsgewicht te verliezen. Waar haalt een organisatie als het OZ het recht vandaan om iemand die tevreden is met haar uiterlijk toch te doen geloven dat ze eigenlijk te dik is en, in het belang van haar "gezondheid" uiteraard, aanraadt om 7,2 kg te vermageren.   Ik vind mezelf niet dik, maar volgens de algemene norm ben ik het dus wel.  Ik ben niet ongezond.  Bij mijn laatste bloedtest waren mijn cholesterol en alle andere waarden perfect. Ik voel me goed. Ik fiets drie keer per week een uur of langer op de hometrainer, ik doe gewichtjes met mijn armen en ook buikspieroefeningen.  Ik ren heel de tijd over en weer voor mijn jongens en doe daarbij ook nog eens het huishouden.  Mijn zonde is dan waarschijnlijk eten. Ik eet, naar mijn normen, normaal. Wij eten niet elke dag super gezond, maar het meeste van wat er in huis komt, is bio en bijna elke dag zitten er groenten bij. De meeste gerechten zijn zelfgemaakt, geen voorverpakte maaltijden, zelfs geen (pasta)sauzen uit potjes.  Dat lijkt me toch ok, niet? Het enige wat ik niet kan, is mezelf kleine pleziertjes ontzeggen.  Een boterham met choco als ontbijt of een speculaasje bij de koffie na de lunch.  In de week drink ik geen alcohol, maar in het weekend lust ik wel een glaasje. Het lukt me niet om echt te diëten. Vanzodra ik beslis om te diëten, mislukt dat al voor ik nog maar begonnen ben, dus aan diëten doe ik niet meer. Ik heb er genoeg van om mezelf ongelukkig te moeten voelen omdat ik er niet in slaag een paar kilootjes kwijt te spelen.  

Ik ben eindelijk blij met wie ik ben en met wat ik zie in de spiegel, dat is wel eens anders geweest.  Het gekke is dat toen ik 15 kilo minder woog ik ook al niet geacht was blij te zijn met mijn lijf. Wanneer mogen we wel eens tevreden zijn?

Een tijdje geleden had ik eindelijk een leuk nieuw badpak gevonden (het lijkt een beetje op dit).  Thuis deed ik het aan om het te laten zien aan Droomprins.  Toevallig was mijn grootste Prinsje er ook en toen hij me in m'n nieuwe badpak zag, werd hij plots een beetje rood en stamelde verlegen hoe mooi hij me vond.  Mijn hart ging een beetje sneller slaan en alle complexen die ik had over mezelf in dat badpak smolten weg als sneeuw in de zon. 

Het is niet altijd even makkelijk om blij te zijn met mijn maatje 42-44, maar is het niet veel belangrijker om een gezond zelfbeeld over te brengen op onze kinderen?  Om niet constant te zeuren over die kilootjes te veel en om onszelf vooral niet dik te noemen waar onze kinderen bijstaan?  Is het niet belangrijker om over gezonde voeding te praten met onze kids in plaats van te zeggen dat dit of dat niet goed voor je is want dat je er dik van wordt ?  Gelukkige moeders zorgen voor gelukkige kinderen. We kunnen in ieder geval proberen om gelukkig te zijn en ons uiterste best doen om te zorgen dat onze kinderen zelfverzekerd in het leven kunnen staan.

Iedereen Duivel?

Mijn jongens alvast wel !  Ik weet niet waar ze hun enthousiasme voor de Rode Duivels vandaag halen, Droomprins en ik zijn niet echt voetbalfans, maar aanwezig is het wel !  Het Rode Duivels T-shirt dat ze van Omi gekregen hebben doen ze enkel uit om het te laten wassen en dan nog alleen maar als het echt compleet vuil is.  Laat ons zeggen dat drie dagen zonder het T-shirt uit te doen geen uitzondering is ;-)    Vandaag moesten ze hem echt aanhouden want deze middag gaan ze een voetbalwedstrijdje spelen op school dus zonder hun geliefde T-shirt gaan is echt geen optie ! Met een washandje heb ik nog geprobeerd om de ergste vlekken eruit te krijgen, maar echt proper zag het er toch niet uit.

Ruben wil alle matchen zien.  Hij begrijpt blijkbaar niet dat die matchen eigenlijk pas beginnen als het al bijna bedtijd voor hem is en doorgaan tot een stuk in de nacht.  "Waarom mag ik niet alles kijken, mama ?" vroeg hij gisteren in de auto.  "Euh, omdat kleine kindjes op tijd naar bed moeten en het voetbal veel te lang duurt" was mijn antwoord.  Volgens mij houdt hij het nog geen tien minuten vol om naar een match te kijken, maar één dezer zal ik dus verplicht worden om het voetbal op te zetten en samen met mijn kleine Prinsjes te kijken. Niet echt mijn ding, maar als mama moet je je nu eenmaal af en toe opofferen voor je kroost ;-)

Droomprins vertelde me deze ochtend dat Ruben gisteravond ineens wakker was en niet meer kon slapen. Blijkbaar hebben ze dan samen nog even gekeken naar de laatste minuten van Brazilië-Kroatië.  Toen de match was afgelopen en Ruben terug naar bed moest, wou hij niet.  Droomprins heeft er dan niet beter op gevonden dan te dreigen met niet meer naar het voetbal te mogen kijken en mijn kleine Prinsje bleef gelijk in zijn bed liggen.

Eerder deze week vroeg Droomprins aan de jongens waar ze liever zouden wonen, in België of in Portugal. Het antwoord was Portugal, maar ze zouden wel altijd Belgen blijven en voor de Belgen supporteren. Duidelijk antwoord vond ik dat !  Misschien toch nog maar eens een verhuis overwegen?  (grapje hoor mama, we zijn dit niet echt van plan, nog niet...)

Op vrijdagavond mochten ze dan echt naar een wedstrijd kijken, ik weet niet eens meer welke het was... Oscar is na vijf minuten bij mij in bed komen liggen om te slapen en Ruben is na een kwartier op de zetel in slaap gevallen, hahahaha  .  Ze kunnen dan toch maar op school gaan vertellen dat ze 's avonds laat naar het voetbal hebben mogen kijken ;-)

Met Rode Duivels T-shirt én chocoladesnor !

Kijk naar zijn geschramde benen én armen van de voetbalmatch op school !

Samen voetbal kijken

 Gelukkig zien ze er vandaag, zondag, weer normaal uit, mijn superhelden !

Nostalgie en snorren

Vandaag weer een gezapig dagje thuis.  Laat op gestaan, Droomprins en ik toch, de jongens waren om 7 uur al wakker. Alhoewel proberen verder slapen met schreeuwende jongens niet evident is en ook wel rare dromen oplevert, voel ik mij om half tien redelijk uitgeslapen en klaar om op te staan.  Na een laat ontbijt trekken we naar het leger museum aan het Jubelpark.  Ik herinner me nog dat ik hier met Oma en Opa vaak op zondag naar toe ging.  Opa vond dit heerlijk omdat je hier ook een hangar vol met oude vliegtuigen hebt en Opa was zot van vliegtuigen.  Hier na al die jaren terug te komen met de jongens roept heel wat nostalgische gevoelens bij me op naar mijn kinderjaren en de uitstapjes met Opa en Oma...

Wat super is aan dit museum is dat het gratis is ! Dus zelfs als je alleen maar komt om naar de vliegtuigen te kijken en maar een half uurtje blijft, is het toch geen geldverkwisting.  Handig ! Het legergedeelte doen we in sneltempo, want Ruben blijft maar vragen naar de vliegtuigen.  Ik vind het zelf ook een beetje moeilijk om bijvoorbeeld de tweede wereld oorlog uit te leggen aan kinderen van drie en vijf.  Ik doe een poging, maar ik weet niet hoeveel hiervan blijft hangen in hun kleine hoofdjes.

De hal met de vliegtuigen zelf heeft het meeste succes, vooral het Sabena vliegtuig dat hoog in de lucht lijkt te zweven vinden ze super.  Vragen als, mama, hoe hebben ze dat vliegtuig daar gekregen en mama, waarom heeft die helikopter zo'n rond ding onderaan zijn buik, blijven grotendeels onbeantwoord.  Het wordt ze algauw duidelijk dat mama niks van vliegtuigen weet, mijn Prinsjes verzinnen dan zelf maar de antwoorden. Dat vliegtuig hebben ze daar met een kraan gekregen en dat ronde ding dient als zuignap om andere helikopters mee te kunnen nemen, voilà.  De Prinsjes nemen ook zelf even plaats in een cockpit, maar gaan er al snel uit omdat die stinkt. Wat een gevoelige neusjes! Let op de foto's ook vooral op de Rode Duivels T-shirts, met dank aan Omi! Die willen ze voorlopig niet meer uit doen, geweldig...

Gisteren zijn we kleren gaan kopen voor de jongens (wat wordt dat snel duur ! Je denkt dat je alleen maar goedkope stuks gekozen hebt, maar als je dan gaat afrekenen verschijnt er toch een bedrag op de kassa waarvan je achterover valt...).  Deze middag vindt mijn grootste Prinsje tussen al die kleren een blauwe snor en komt er gek mee doen voor mijn neus.  Ik vind het wel leuk en vraag of ik foto van hem mag maken met die gekke snor op.  Nee is zijn antwoord.  Hij vind het tegenwoordig vervelend om gefotografeerd te worden, alleen Omi krijgt hem nog zo ver.  Hieronder toch foto's van de snor met een slapende Droomprins, een fotogeile Oscar en mezelf natuurlijk :-)

 

Moederdag

Net op Moederdag komt ons kleinste Prinsje pas om zeven uur bij ons in bed liggen en valt gelijk terug in slaap en slaapt ons grootste Prinsje tot half negen in zijn eigen bed! Wat een zaligheid ! Deze Moederdag begint alvast héél veelbelovend !

Wanneer iedereen wakker is, gaat Droomprins met de Prinsjes naar de living en beveelt mij om nog wat in bed te blijven liggen.  Heerlijk om zo nog even te kunnen wegdommelen. Ik hou van die zalige toestand tussen wakker zijn en echt slapen, je hoort nog wel wat er rondom je gebeurt, maar van heel ver alsof je met je hoofd in de wolken zit.  Ik word zachtjes gewekt door de kleine Prinsjes die terug in bed klimmen.  Ruben geeft me een zelfversierde enveloppe, vol met hartjes en ook een verkeerslicht (wat dat met mij te maken heeft daar heb ik het raden naar, maar het was in ieder geval mooi getekend), met daarin zijn cadeautje.  Hij zegt ook heel flink het versje op dat hij in de klas geleerd heeft.  Zonder te aarzelen, zonder fouten te maken en vooral zonder verlegen weg te kruipen.  Dit is de eerste keer dat hij dit op deze manier kan doen. Nieuwjaarsbrieven hebben we nog nooit luidop gehoord, Moeder- en Vaderdagversjes ook niet.  Als we geluk hadden dan verstopte hij zich onder het dekbed en mompelde daar het versje/liedje, maar nu dus niet. Nu zegt hij het op met een normale stem, heel helder en vol zelfvertrouwen.  Wat ben ik fier !  

Oscar had zijn cadeautje donderdag al gegeven, toen mochten de mama's heel de ochtend naar de klas komen.  Dat was ook heel tof ! We hebben mee geturnd, spelletjes gespeeld en eten klaargemaakt.  De kindjes hadden samen met de juf een hele grote bloem gemaakt voor elke mama en ook een liedje geleerd. Toen ze dat begonnen te zingen in de klas kreeg ik tranen in mijn ogen, ja zo sentimenteel ben ik dan ook, vlug weggeveegd voordat iemand ze zag.

Omdat ik Oscar's cadeautje dus al eerder had gehad, voelde hij zich blijkbaar ook een beetje beteuterd omdat hij op zondag niks voor mij had, dus kwam Droomprins op het idee om nog snel een cadeaubon van Etsy te maken.  Dan kan Oscar ook kiezen voor hartjes in de mail en is alles weer goed.

Oh ja, ik had mezelf ook nog een klein cadeautje gedaan, mag ook al eens hè, namelijk een "Mom's one line a day" dagboek . Vond ik wel een leuk idee, om elke dag 1 zin op te schrijven over je dag of je gedachten op dat moment.  Het boek gaat ook vijf jaar mee. Per dag heb je 1 blad met 5 in te vullen jaartallen, dus kan je altijd lezen wat je het jaar ervoor op die dag in je boek hebt geschreven.  Hopelijk houd ik het vol om elke dag iets te schrijven ! 

De rest van de dag was heel rustig. De jongens hebben ongelofelijk goed met elkaar gespeeld, ik kan er zo van genieten om dan stiekem naar ze te luisteren, heel grappig wat daar allemaal uitkomt.  Soms herken je ook zo heel erg jezelf in hun woorden ! Grappig toch hoe kinderen echt alles oppikken wat ze van je horen... 

Het was te guur weer om naar buiten te gaan, af en toe is het ook wel eens genieten als je echt niet naar buiten kan, genieten van het samen binnen zitten, gezellig op de zetel onder een dekentje of in bed (op zondag mag dat ;-) ). Kijken naar de regen met je schatten om je heen die zo goed aan het spelen zijn, wegdromen met een boek.

Perfecte Moederdag ! 

Verzuchtingen van een huisvrouw

Chaos.  Als ik de woonkamer inkijk zie ik deze ochtend geen gezellige ruimte meer waar ik op mijn gemak mijn krant kan lezen, maar enkel chaos.  De hele vloer bedekt met speelgoed, de tafel nog vol met ontbijtspullen, alle kussens en dekens uit de zetel gegooid en alle speelgoeddozen voor de kast in plaats van er netjes in. Zucht.  De keuken ligt er al niet veel beter bij.  Een keuken hoort te blinken maar in die van ons kan je nog nauwelijks het aanrecht zien, alles staat vol.  Nogmaals, ZUCHT.  Als ik één ding moet benoemen waar ik echt niet van houd in het gezinsleven, dan is het opruimen en schoonmaken.  De activiteiten op zich vind ik niet zo erg, het is het nooit eindigende aspect ervan waar ik een grondige hekel aan heb.  

Je bent nog maar net klaar met het opruimen van de ochtend shift of het is alweer middag en het hele circus kan weer opnieuw beginnen.  En 's avonds nog meer van hetzelfde.  Onze Prinsjes zijn ook geen opruimkampioenen, dus speelgoed blijft bij ons nogal eens liggen tot dat mama het opruimt.  Vandaag had ik hier helemaal geen zin in.  't Is te zeggen, ik heb hier al een paar dagen geen zin meer in, ik heb dan ook al een paar dagen zo goed als niks opgeruimd wegens geen zin.  Droomprins doet wel zijn best om een aantal afwasmachines in en uit te laden, maar de chaos wordt toch al snel steeds groter.  

Morgen is het maandag en de week beginnen met chaos is jezelf nog meer werk bezorgen, dus vandaag moet er toch echt iets gebeuren.  De motivatie om iets te doen is er echter nog steeds niet... Ik neem foto's van de Prinsjes terwijl ze zich verkleden, lees de krant, speel domme spelletjes op de iPad, zit te Facebooken... typisch uitstelgedrag ;-)  

Droomprins gaat even fietsen met de Prinsjes.  Goed, dan kan ik er eindelijk aan beginnen.  Toch nog even de TV aanzetten, kwestie van een beetje gezelschap te hebben tijdens het harde labeur.  Natuurlijk is het net The Brittish bake off, ongelofelijk wat die mensen daar allemaal voor lekkers maken, even blijven kijken, ik begin zo wel en al gauw is er bijna een uur voorbij.  Net als ik echt wil beginnen, dat maak ik mezelf toch wijs, belt Droomprins me. De jongens willen graag iets drinken en een hapje eten in het park en ze zouden graag willen dat ik ook kom. Ruben komt zelfs aan de telefoon om het mij te vragen, wat toch vrij uitzonderlijk is.  Wie kan er nu weerstaan aan zo'n lief jongetje dat je zo lief vraagt om alsjeblief te komen. Ik dus niet ! Snel kleren aan, de auto in en op weg naar het park.  Het opruimen zal voor deze namiddag zijn. 

Als we weer thuis zijn, smeek ik de Prinsjes bijna om me mee te helpen opruimen.  Zo wanhopig ben ik. Gelukkig zijn de jongens in een goede bui en algauw ligt er bijna geen speelgoed meer op de grond. Het geeft me de moed om ook de keuken en de rest aan te pakken en na twee uur zwoegen ziet alles er weer piekfijn uit. Ik kan terug in de zetel, zonder op vervelende Legoblokjes te gaan zitten en in de keuken zie je weer welke kleur ons aanrecht heeft, het blinkt ;-).  Het geeft altijd een goed gevoel om alles zo netjes te zien, maar helaas duurt die properheid niet lang, want er moet weer gekookt worden voor het avondeten en daarna weer opgeruimd worden en en en ...  Een never ending story waar helaas niet veel meer aan te doen is dan het te aanvaarden, vrees ik. En af toe eens de boel de boel te laten.

I Love Paris

Ons grootste Prinsje heeft sinds een tijdje een fascinatie voor Parijs.  Op Ketnet kijkt hij graag naar "Loulou de Montmartre", dat zich afspeelt in Parijs en ook bij Cars II gaan ze langs in Parijs.  Hij vroeg al een paar keer om daar naar toe te gaan en nu was het dus eindelijk zo ver !

Droomprins en ik dachten eerst om een dagje te gaan.  's Ochtends om 7u vertrekken en dan 's avonds laat weer naar huis, maar twee dagen voor ons geplande uitje beslissen we ineens om er toch een overnachting aan te plakken om niet alles vlug vlug te moeten doen en de stress van de ochtendspits te vermijden.  Op woensdagavond beginnen we te zoeken naar een hotelletje of appartementje voor donderdagavond, niet evident als je de prijs een beetje binnen de perken probeert te houden. Ver na bedtijd vindt Droomprins dan eindelijk een flatje dat super gelegen is, vlakbij de Champs Elysées, aan een redelijke prijs.  Wat een geluk, ik wou al bijna de hoop opgeven ! Heerlijk was het om de kinderen die donderdagochtend wakker te kunnen maken met de boodschap dat we die middag al zouden vertrekken.

Koffers volgepakt met sandwiches en choco, fruitjes, koekjes en flesjes water en daar gaan we !

De Prinsjes slapen als we pas vijf minuten in de auto zitten, dus dit wordt een makkie. Helaas slapen ze niet zo heel lang, maar de rest van de reis verloopt vrij rustig.  Eten, drinken en vrachtwagens kijken, meer amusement hebben ze blijkbaar niet nodig. Wanneer we Parijs naderen, stijgt de spanning. We rijden onder de landingsbanen van Charles De Gaulle en niet lang daarna zijn we eindelijk in Parijs. De jongens kijken hun ogen uit tijdens het laatste stuk naar het hotel/flat.  De Parijzenaars hebben een vinnige rijstijl, dat is ook Ruben opgevallen.  Ik zou er niet durven rijden, maar mijn Droomprins voelt zich hier als een vis in het water en rijdt vinnig mee. Nog even voorbij de Arc de Triomphe en we zijn er! Ons flatje ligt in een mooi gebouw met zo'n oude lift in het midden van een trappenhal.  Mini living/keuken met slaapbank, een slaapkamer met dubbel bed en een badkamer, meer moet dat niet zijn.  De Prinsjes hebben al vlug beslist dat papa op de bank moet slapen en dat zij, samen met mama, in het grote bed zullen liggen.  Dat is dan geregeld ! 

Nu de flat goedgekeurd is, gaan we de buurt een beetje verkennen.  We wandelen naar de Seine en zien dat we eigenlijk ook vlakbij de Eiffeltoren zijn.  We komen langs mooie gebouwen, allemaal in die typisch Parijse stijl, dure winkels, gezellige bars en terrasjes.  Aangezien we niet voor zeven uur terecht kunnen in het restaurant van onze keuze, gaan we nog even aperitieven op een terras met uitzicht op de Eiffeltoren. Mensen kijken is één van mijn favoriete bezigheden en in Parijs kan je uren naar allemaal verschillende mensen kijken.  Ruben begint nu echt honger te krijgen en stilletjes aan lopen we naar het restaurant.

Italiaans is de veiligste keuze met twee jonge moeilijke eters. Tijdens het wandelen was ons oog gevallen op Cantina di Luca, met een warme retro look, schappelijke prijzen en een menu bambino, de perfecte keuze voor onze eerste avond. Het eten was delicieus, de Prinsjes vonden het ook heel lekker, en de bediening vriendelijk, heel attent voor de jongens, wat ik voor Parijs toch niet evident vind.

Het wordt vrij laat, dus tijd om naar huis te gaan.  Oscar valt als een blok in slaap, maar Ruben heeft het moeilijker. Droomprins en ik hadden graag nog een glaasje gedronken op Droomprins'slaapbank, maar dat is er niet meer van gekomen...

De volgende ochtend ontbijten we bij Josephine, een heerlijke bakkerij op twee passen van onze flat. Heerlijke ontbijtkoeken, vers fruitsap en straffe koffie, de ideale start voor een drukke dag.  Op ons grootste Prinsje's verlanglijstje stond de Eiffeltoren, dat wordt dus onze eerste bestemming.  Wij vinden het altijd handig om onze buggy mee te nemen als we op daguitstap gaan.  Het is een dubbele buggy van Phil & Teds, want ook al is de oudste al 5 jaar, toch wil hij nog graag in de buggy zitten als we lang onderweg zijn.  Dit is zo één van die investeringen die echt de moeite is geweest, we gebruiken hem al ruim vier jaar en ik denk niet dat we hem in de nabije toekomst snel zullen weg doen.

De Prinsjes zijn allebei onder de indruk van de Eiffeltoren.  Ik zelf had die ook nog nooit van zo dichtbij gezien en ik moet zeggen dat hij best groot is ;-) .  Helaas zijn de wachtrijen om op de toren te gaan veel te lang en gelukkig accepteren de Prinsjes vrij vlug dat we er deze keer niet op zullen gaan, maar misschien een volgende keer.  Ruben ziet een toeristenbus, zo'n dubbeldekker met een open dak, en vraagt of we daar niet op kunnen .  Droomprins en ik kijken elkaar aan, want zo'n bus da's ons toch echt iets te toeristisch, maar uiteindelijk geven we dan toch toe en even later zitten op het dak van zo'n bus die ons in anderhalf uur de hoogtepunten van Parijs zal laten zien.  Op voorhand had ik ook al eens stiekem gekeken naar de prijzen van zo'n bustocht en de meeste tours die ik gevonden had waren allemaal zo'n rond de 30€ voor volwassenen en 16€ voor kinderen, maar die van ons, Foxity, was een stuk goedkoper en de jongens mochten zelfs gratis mee van de chauffeur.  Ruben vond dit fantastisch, hij heeft zijn ogen uitgekeken, stelde vragen en luisterde aandachtig wanneer ik hem iets uitlegde.  Oscar vond het leuk om bovenop een bus te zitten, maar ik heb niet de indruk dat hij veel aandacht had voor waar we allemaal voorbij reden.  Zo'n toeristenbus zou ik nooit doen als ik alleen met droomprins in Parijs zou zijn, maar voor met kinderen is dit wel super, je ziet heel veel op een korte tijd zonder dat het te vermoeiend voor ze is, echt een aanrader ! 

Na de lunch bij Bread and Roses, waar de kinderen alle coquilles uit het taartje van Droomprins opeten, trekken we naar de Jardin de Luxembourg, waar de Prinsjes naar hartelust kunnen spelen in de speeltuin. Ik stond er wel een beetje van versteld dat je moet betalen om in de speeltuin te kunnen, ook als ouder wanneer je mee naar binnen wilt met je kinderen.  Niet dat het zo duur is, 2,5€, maar toch had ik dit niet verwacht. Het is wel een leuke speeltuin en nadat de Prinsjes zich er van verzekerd hebben dat we op hetzelfde bankje zullen blijven zitten, gaan ze op onderzoek uit.

Omdat Ruben's favoriete tv-serie "Loulou de Montmartre" heet, moeten we natuurlijk ook naar Montmartre. Tegen die tijd slaapt Oscar, zelfs wanneer we hem vanuit de auto overdragen naar de buggy, blijft hij verder slapen, die is niet meer wakker te krijgen.  De buggy in de steile straatjes van Montmartre omhoog duwen is een ander paar mouwen. Samen met Ruben loop ik even naar de Sacré Coeur, de trapjes op met de buggy gaat al helemaal niet, maar die paar trapjes gaan er nog wel af voor mijn grote Prinsje, poseren daarentegen was met grote tegenzin ;-) .  Droomprins is zo gek geweest om ze beiden een cadeautje (=speelgoed) te beloven uit Parijs, maar in heel Parijs zijn we de hele dag geen enkele speelgoedwinkel tegengekomen, alleen de Disney Store op de Champs Elysées, die ik gezien heb vanuit de bus.  Normaal gezien zou ik dit niet eens overwegen, maar omdat de Prinsjes nu maar blijven doorzeuren en heel deze trip toch voor hen is, gaan we toch daar heen.  In geen enkel andere winkel op de Champs Elysées is het zo druk als in de Disney Store, ongelofelijk ! De Prinsjes weten niet waar eerst te kijken, Cars of Spiderman of toch maar Planes ?  Ze weten niet wat kiezen. Uiteindelijk komen we buiten met twee autootjes van Cars, lego en een quad van Spiderman en een klein vliegtuigje van Planes, zo is iedereen tevreden en mijn portemonnee niet al te leeg.

Het is bijna avond en de jongens beginnen een beetje vervelend te doen omdat ze moe zijn. We besluiten om nog te eten in de buurt van de Champs Elysées en dan naar huis, want dat is toch nog een dikke drie uur rijden.

Ik had een beetje schrik om een city trip te doen met de Prinsjes, maar ik moet zeggen dat het me heel goed bevallen is.  Het was super om Parijs te zien door de ogen van twee kleuters en de jongens zelf hebben er volgens mij ook enorm van genoten.  Ons oudste Prinsje zei tijdens het eten op onze eerste avond letterlijk dat hij het tof vond om zo eens alleen met ons viertjes weg te zijn, samen te zijn.  

Voor al wie met kleine kinderen op city trip gaat : plan niet te veel activiteiten in, laat de kinderen zelf iets kiezen en stel je open voor dingen die je op het eerste gezicht zelf niet geneigd bent om te doen, die dingen zijn misschien net het leukste voor je kinderen!  En vooral : geniet !